^*konjunkci/o ^PV

1.

Senfleksia vorto uzata por kunigi du vortojn, du propoziciojn aŭ du frazojn, ekzemple: anstataŭ, aŭ, ĉar, ĉu, do, ja, kaj, ke, krom, kvankam, kvazaŭ, minus, nek, nu, ol, plus, por, se, sed, tamen: la vortoj „por“ kaj „anstataŭ“, uzataj antaŭ infinitivo, havas la sencon ne de pura prepozicio, sed preskaŭ de konjunkcio [1]; la konjunkcian uzadon de „ambaŭ“ en la frazo „ni loĝas en Londono ambaŭ en somero kaj en vintro“ mi trovas tute ne aprobinda (estas konsilinde diri: „kiel en somero, tiel ankaŭ en vintro“, aŭ „ne nur en somero, sed ankaŭ en vintro“) [2].

Rim.: Kelkaj konjunkcioj devenas de la samnomaj prepozicioj: anstataŭ, krom, por.

2.

^MatVort Logika operacio, kiu al du propozicioj asocias la propozicion, kiu estas vera, se kaj nur se ambaŭ estas veraj; rezulto de tiu operacio: la konjunkcion de `P` kaj `Q` oni foje signas per `P^^Q` (legu: po kaj kuo).

vertabelo de konjunkcio

Rim.: Pli esperanteca, tradicia kaj nemalkohera termino estas kajo. La uzo de la vorto konjunkcio por nomi nur unu ligilon⁴ sekvas mistradicion latinidan, kaj estas logike difekta en lingvoj, kiuj per la sama nomo signas la pli ĝeneralan koncepton gramatikan (kaj Esperanto estas tia lingvo, ĉar la gramatika senco de la vorto konjunkcio estas por ĝi fundamenta ― dum la uzo por nomi logikan operacion, tute freŝdata: PIV1 ĝin ne konas). Ekz-e „kaj“, „aŭ“, „se“ estas konjunkcioj¹ ‐ sed ial (kial?!) nur „kaj“ estas konjunkcio². Kiel pruvis diskuto en soc.culture.esperanto, iuj latinidlingvaj esperantistoj efektive konfuzas la sencon fundamentan kun la speciala senco matematika. [S. Pokrovskij]

Kunordiga konjunkcio, esprimanta tian rilaton inter la kunigataj partoj, ke eblas ilia disigo aŭ alternado; ekzemple: aŭ... aŭ..., jen... jen...

Kunordiga konjunkcio, interliganta tiajn partojn, kiuj aperas kiel kontraŭoj; ekzemple sed, tamen.

Paraj konjunkcioj; ekzemple ju... des..., nek ... nek ...

Kunordigilo.

Subordigilo.