suveren/o ^PV

Tiu, kiu en regno havas la plej superan povon, dio en teokratio, la monarko en monarkio, la popolo en respubliko: tiu suvereno estis kruela kaj senkompata [1]; [la] papo volis montri, ke li restas surtera suvereno, kaj ne agnoskas la roman alproprigon far Italio [2]; mi enkalkulas, ke nia afabla suvereno degnos vidigi sian bonvolan favoron al mia nenielsignifa persono ^SkandalJozef . caro, Cezaro⁴, imperiestro, reĝo¹estro, moŝto, sinjoro³, suzereno

1.

Ne dependa de ekstera kontrolo kaj aŭtoritato: jure rekoni […] nacian […] lingvon kiel oficialan por la interŝtataj rilatoj […] kontraŭus la principon de suverena egaleco ^EeP .

a)

Epiteta parto de titolo de princo¹, duko, grafo, episkopo ktp kiu regas estkiel senpenda monarko super sia regno: suverena princo de Monako.

aŭtonoma¹

2.

Impone sendependa, memstara: estis io mistera, io praa en tiu ĉi [salamandro], io pra-dieca, ĝia kompleta indiferento estis iel suverena ^KKr ; ŝi enmarŝas, kun suverena mieno ŝi transdonas al mi sian krestoruĝan surtuteton[…] kaj poste ŝi ekgvidas la konversacion ^KKr ; mi venis per paraŝuto ĉi tien, mi ne konas la lokajn kutimojn ĉi tie, je Dio, kiu povus konduti suverene malgraŭ ĉio ^VRA ? impona, respektinda, senŝanceliĝa

Jure difinita sendependeco de ŝtato aŭ persono en ĝiaj eksteraj rilatoj: la koncepto de nacia suvereneco […] anstataŭigadis ĉiam pli tiun de la suvereneco de la monarko ; la malnova kredo, ke nacioj povas vivi aparte kaj sole kun absoluta suvereneco, ŝajnas hodiaŭ plena iluzio ^FSp ; kiom la svisaj respublikoj perdis je suvereneco, tiom ili gajnis je sendependeco, trankvileco kaj profitigaj interŝanĝoj ^FSp . aŭtonomeco