¹struktur/o ^PV

1.

Maniero, laŭ kiu estas kunaranĝitaj la diversaj partoj de tutaĵo: strukturo de konstruaĵo, maŝino, organismo, ĥemia substanco; konservas eĉ karbo la strukturon de l' arbo ^PrV ; (figure) belstruktura viro. konstruo, aranĝo, skemo

2.

^MatVort (fakula ĵargono) Tuto de la rilatoj, operacioj, topologioj ks, per kiuj oni provizas aron por doni al ĝi interesajn matematikajn ecojn; alternative, oni nomas strukturo ankaŭ la tiamaniere provizitan aron kaj la tuton de ĝiaj ecoj: provizite per adicio kaj multipliko, la aro de polinomoj havas ringan strukturon; metriko donas al aro topologian strukturon, sed ne ĉiu topologia spaco havas metrikan strukturon; kian strukturon havas la aro de frakcioj super la polinomringo? algebra strukturo, topologia strukturo.

(tr)

Provizi per strukturo, aranĝi laŭ strukturo, organizi: se vi laboras pri plurlingva terminaro, strukturu la nocio-sistemojn [1].

Filozofia kaj homscienca skolo, kiu analizas siajn objektojn kiel strukturojn el interrilataj eroj, populara en la 20a jarcento: Claude Lévi-Strauss ... estis Franca antropologo kies laboro en etnologio estigis la evoluadon de strukturismo kiel metodo por kompreni socion kaj kulturon [2].

(tr)

Ŝanĝi la strukturon, rearanĝi: li alistrukturis siajn gazet-entreprenojn maldungante kvin mil salajrulojn [3] mi restrukturis, prilaboris kaj kompletigis la literaturliston [4].

[5]

Aro, konsiderata kune kun almenaŭ unu operacio en ĝi: algebran strukturon oni ofte signas per opo de la tipo (E,†,♦), kies unua termo montras la aron kaj la pluaj la operaciojn. Kelkaj rimarkindaj algebraj strukturoj: latiso, bulea algebro; grupoido, duongrupo, monoido, grupo, ringo, korpo, modulo, vektora spaco, afina spaco, lineara algebro.

[6]

topologio.