^*gust/o ^PV

1.

Eco de ia substanco (manĝaĵo aŭ trinkaĵo), kiu kaŭzas agrablan aŭ malagrablan sentumaĵon sur la lango kaj la palato: gusto de viando, fumo; sala, sukera, malplaĉa gusto; fremda manĝo havas bonan guston ^PrV . gustoj

2.

Kapablo ricevi de ia substanco agrablan aŭ malagrablan sentumaĵon per la lango kaj la palato: li havas bonan, delikatan, difektitan guston; oni neniam povas fidi lian guston, ĉar li troŝatas la salaĵojn; la organo de la gusto.

3.

(figure) Eco de la karaktero, kiu kaŭzas, ke la homoj trovas plaĉon aŭ malplaĉon en io aŭ iu; karakteriza ŝatmaniero: kiom da homoj, tiom da gustoj ^PrV ; ĉiu havas sian propran guston ^PrV ; pri gustoj oni disputi ne devas ^PrV ; tio estas demando de gusto^Z ; ŝati aŭ ne ŝati teatron estas afero de gusto; agi laŭ persona gusto; esti laŭ la gusto de iu^Z (plaĉi al).

4.

(figure) Sagaca kaj ĝusta sento pri la kvalitoj kaj mankoj de arta verko; bongusto, belgusto: lia kritikado montras seneraran guston; oni povas distingi la naturan kaj la akiritan gustojn.

(ntr)

1.

(io) Kaŭzi agrablan aŭ malagrablan sentumaĵon sur la lango kaj palato: tiu manĝaĵo bone, abomeninde, acide gustas.

2.

(io)(figure) Esti agrabla aŭ malagrabla; kaŭzi plaĉon aŭ malplaĉon: post longa laboro bone gustas la dormo; en malsano malbone gustas la plej karaj okupiĝoj.

1.

Doni guston al manĝaĵo; spici¹: bona saŭco gustigas fiŝon; malsato plej bone gustigas la manĝon ^PrV .

2.

(figure) Igi agrabla: tiu pruvo gustigis al li la sportojn.

(tr)

1.

Intence esplori, provi guston de io: gustumi manĝon, vinon.

2.

(figure) Ĝui aŭ sperti ion: gustumi plezuron, maldolĉon; vi volis gustumi nobelecon^Z .

Kiun indas gustumi – normale pro ĝia bongusto: elŝeliĝas la dolĉa kerno gustuminda de frukto [2]

Anticipe imagata gusto: (figure) la tuta animo de Anjo jubilis pro la antaŭgusto de tio, kion morgaŭ ŝi rakontados al la najbaroj [3].

1.

(io) Agrabla por la palato aŭ la spirito: bongusta viando, vesto, meblaro, dramo.

2.

(iu) Posedanta estetikan guston: bongusta kritikisto.

(ntr)

Prezenti bonan, agrablan guston: la pomoj ĉi tie paradize bongustas [4].

Malĉefa, malpli rimarkebla gusto: (figure) maljuneco povas esti amuza, sed kun ĉiama tragedia kromgusto [5]

^PIV1

Gusto, ofte malagrabla, kiu aperas post manĝo aŭ trinko: (figure) kun amara postgusto li rememoris pri knabino, tiel anĝeleca [...] ke li metus por ŝi sian manon en la fajron [6].

1.

(io) Indiferenta por la palato aŭ la spirito; senkaraktera, seninteresa: sengusta manĝo; azoto estas senkolora, senodora kaj sengusta gaso; sengusta ŝerco, laŭdo, poemo.

2.

(iu) Ne posedanta estetikan guston.

Profesia spertulo, komisiita por ekprovi la guston kaj kvaliton de la vinoj: bona vingustumisto rekonas la originan landon je la unua sorbo, la grundon je la dua kaj la jaron je la tria.