¹pedant/a ^PV

1.

(iu, io) Precize, detale kaj iom rutine zorganta precipe pri malgravaĵoj: pedanta ordo; ŝi fariĝis pedanta (diligentega, senmanka) vizitantino de la kunvenoj; ne venis ankoraŭ la tempo, ke ni estu tro pedantaj [1]; se ni volus esti pedante gramatikaj, tiam […] ekzemple ni devus diri: „riĉulo pensas, ke ĉio devas servi al ĝi“ (ĉar ni parolas ja ne sole pri riĉaj viroj, sed ankaŭ pri riĉaj virinoj) [2]; oni ne estu tro pedanta, kritikante la esperantan „memstara“ kiel (fi)germanaĵon, ĉar „ne ĉio memstara ĉiam staras“ [3]. detala, preciza

2.

(iu, io) Posedanta nur mezkvalitan klerecon, sed kredanta sin tre klera kaj parade montradanta siajn konojn: teda kaj pedanta homo; (figure) per la ĥaosa kaj pedanta citado de vortoj el lingvoj, kiujn li ne scipovas, li kredas, ke li montras sin lingvisto; enuiga kaj pedanta elokventeco.

(ntr)

(komune) Agi pedante, tro precize zorgante pri bagateloj: nenio malpermesas, ke vi rigore pedantu […] kaj neniam elipsu la vorton „lingvo“ [4].

(komune) Homo skrupule, tre precize plenumanta taskojn, eventuale tro zorganta pri bagateloj: pedanto ebria pro sia ĵusa kleriĝo; en la libro troviĝas – ĉu por kontentigi pedantulojn? – gramatika vortareto [5]. magistro²

Animstato, agmaniero de pedanto; akribio: ĉiu detalo estas plenumita kun plej laŭdinda diligenteco kaj pedanteco^Z ; regula kaj metoda ĝis pedanteco; malakcepti korektojn kaj konsilojn estas pedanteco.

Rim.: Oni ofte perceptas pedantecon kiel nekonvena en situacioj postulantaj pragmatismon, dum akribion oni perceptas kiel konvena ekz. en scienca laboro.