^*mont/o

1.  ↝

Granda natura amaso da roko kaj tero, kiu tre altiĝas super la nivelo de la ĉirkaŭanta grundo: la ondegoj leviĝas kiel montoj^Z ; jen staras la bovoj antaŭ la monto (jen la malfacilaĵo!) ^PrV .

2.  ↝

(figure) Amasego, multego: montoj da kadavroj, da rubaĵoj, da paperaĵoj; ni ne povas senfine toleri tiun monton da mizero; (frazaĵo) promesi orajn montojn ^PrV ; (frazaĵo) inter faro kaj rakonto staras meze granda monto ^PrV abismo

Grupo aŭ ĉeno de kunigitaj montoj formantaj tuton: la Kaŭkaza, Pirenea montaro; ili atingis altan montaron kun multaj profundaj valoj kaj krutaj deklivoj [1].

Malalta, malgranda monto, precipe tia kun plata aŭ ronda supro: neniam ŝi forgesos la belegajn arbarojn, la verdajn montetojn kaj la malgrandajn infanojn [2]; La verdaj kampoj kaj montetoj de la hejmo kun ĝiaj ruĝbrunaj arbaroj kuŝis ĉirkaŭe [3]; la bela majo ĵetis sian sunbrilon trans la majestajn montetojn kaj belajn arbarojn [4].

Altiĝi kvazaŭ monto: de via kolera blovo montiĝis akvo[5]; La ĉifita papero montiĝis kaj ŝveliĝis kiel ondo sur la pagtablo pli kaj pli [6].

Malpli alta parto de monto aŭ montaro, kiu apudas ebenaĵon: por solvi la problemon pri akvomanko en antaŭmontoj de Soaro estas decidite fosi specialan kanalon de la rivero ĝis la montaro [7].

Malpli alta trairejo inter du montoj: en ĉiuj intermontoj de la ĉirkaŭaĵo sin kaŝas egiptaj regimentoj [8]; malgranda armeo estis sendita sudokcidenten por transiri la altajn montpasejojn [9].

Monto kun ebena supraĵo.

Stelfiguro en la suda duonsfero (Mensa). (Men)

Tera aŭ ŝtona amaso super tombo, ĝin ŝirmanta kontraŭ besta aŭ homa rabado; tumulo: diference de la antaŭhistoria tombmonteto, havanta konusan formon, la vikingaj tombmontetoj estas kutime plataj [11]; sub la tombmonteton estis enterigita la trovito [12]; Ili sidas tie kaj ludas, kvazaŭ ili sidus sur sia propra tombomonteto [13].

Longa bastono kun fera pinto uzata en montoj por faciligi grimpadon.

Interkrutejo: la leviĝanta suno trovis nin torde rampantaj laŭ interkrutaĵoj kaj montfendoj ĉiam pli kaj pli supren [14]; Ĉiu montfendo havis sian tonon, kaj ĉiu monta deklivo propran sonon [15].

Prediko farita de Jesuo sur (laŭ Mateo) aŭ apud (laŭ Luko) monto al siaj disĉiploj kaj granda homamaso: min mem trafis, ekzemple, la paragrafoj 612–621 kvazaŭ eĥoj de l' t.n. montoprediko de Jesuo en la evangelio laŭ Mateo [16].