¹oblikv/a ^PV

^{PIV1 KrED}

1.

Kliniĝanta for de la vertikala direkto: la subiranta suno verŝis siajn oblikvajn radiojn [sur la herbon] ^IK ; la cerambiko longe staris silente [tiam] furr! ĝi subite per oblikva svingiĝo saltis rekte sur la bruston [1]; [lia] staturo havis strangan, oblikvan tenon ^VRA ; feliĉe […] la fendego estis oblikva, mia falo aliformiĝis en sinsekvon da apartigitaj faloj ^ChL .

2.

Kliniĝanta for de la normala, rekta direkto: oblikvaj okuloj [2]; Arkadio subite haltis, ĵetis oblikvan rigardon posten kaj eksilentis ^PatrojFiloj ; [li] daŭrigis rekten sian rajdadon, ne rimarkante, ke la ĉaso iom oblikve kliniĝis ^KPr ; ĉapeloj sidis tre oblikve sur la kapoj ^InfanTorent2 ; la elektraj lanternoj en oblikva girlando krucumis la bordon ^Metrop ; negranda fenestreto, malfermiĝanta super la tegmento de la domo, donis nesufiĉan lumon, la plafono, oblikve iranta de supre malsupren, kvazaŭ premis la murojn ^Marta ; (figure) li estis „oblikva pensanto“ kontraŭ la konvencia opinio [3]. diagonala, malrekta, traŝultra, transversa

(ntr)

Iri laŭ oblikva direkto: la serpento rapide stariĝas sub lia ĉemizo, pro la zono ĝi ne povas oblikvi ^ChM ; por ke la aviadiloj dum la fazoj de deteriĝo kaj alteriĝo restu sur la kurejo, ĉi-lasta devus oblikvi je ĉirkaŭ 20 gradoj [4]. deklivi, devii, forflankiĝi, jori, kliniĝi

Nomo de askia signo iam destinita por prezenti oblikvan frakcistrekon, kaj nun ricevinta la funkcion de disigilo, interalie en la uniksaj dosierindikoj kaj sekve, en TTT-adresoj: en Uniksaj komputilaj sistemoj, radiko […] indikas la bazon de la arkiva sistemo de la dosieruja strukturo, nomatan per simpla oblikvo (/) [5].

1.

Oblikva, klinita meto: la interparolo vagis sencele de golfaj klaboj ĝis la kaŭzo de la ŝanĝo en la oblikveco de la ekliptiko [6].

2.

(malofte) Malrekteco en agado pro kaŝitaj antaŭsupozoj aŭ intencoj: oni favoris dum tiom da generacioj politikan paroladon kiu privilegias aludojn kaj oblikvecon [7].