^*domaĝ/o ^UV

1.

Sento de bedaŭro pro perdo aŭ difekto; bedaŭrindaĵo: kia domaĝo perdi tutan jaron [1]! sen domaĝo iu vidis, ke havas li botojn kun truoj [2]; ŝi nun eĉ ne permesas al mi lerni la muzikon – tio estas granda domaĝo [3]; kia domaĝo ^PrV ! post domaĝo venas saĝo ^PrV .

2.

(evitinde) Damaĝo: alveni kun helpo je propra kosto kaj […] trudi justan riparon de la domaĝoj [4]; la itala registaro ne perdis prestiĝon en la solvo pri Korfu, ĝi ricevis domaĝpagon kaj forlasis la grekan insulon sen humiliĝo [5]. malbonaĵo, perdo, averio

Bedaŭriga: Li estas nun freneza,—estas vero, ⫽ Kaj vere tio estas tre domaĝa [6]; domaĝa afero estas, ke mia dokumento malaperis [7]; mi iel plu kredas je la eblo de harmonia kaj viv-domaĝa rilato inter bestoj kaj homoj [8]. bedaŭrinda

Bedaŭrige: silentu! diris al li la edzino, multaj kuraĝuloj jam perdis tie la vivon, domaĝe estus, se ĉi tiuj belaj okuloj ne plu vidus la tagan lumon [9]; li estas senviva, domaĝe, tiel bela viro! diris la reĝo [10]; ĉu oni povas tiel konstante faradi facilanimaĵojn […]? estas efektive domaĝe pri via bona koro ^Marta ; vi posedas nedubeblan talenton, estas domaĝe, ke vi ne lernis pli ^Marta . bedaŭrinde

(tr)

1.

Ne voli elspezi, ne voli perdi, ne voli difekti: li ne aĉetis la libron, ĉar li domaĝis la monon [11]; ŝi tute ne domaĝis la monon, — kontraŭe, ŝi estis eĉ ĝoja, ke ŝi povas helpi [12]; venis gasto al la riĉa homo, kaj ĉi tiu domaĝis preni el siaj ŝafoj […], por prepari ion por la gasto [13]; pafu sur ĝin, ne domaĝu sagojn [14]; kiu domaĝas groŝon perdas la tutan poŝon ^PrV . elspezi, oferiavari, konservi, ŝpari

2.

Timi malutili, timi ofendi aŭ dolorigi, voli indulgi: la abelo diris: mi domaĝas vin, urso [15]; vi domaĝas la hederon, pri kiu vi ne laboris […] kaj ĉu mi povus ne domaĝi Nineven, la grandan urbon, en kiu troviĝas pli ol cent dudek mil homoj ne povantaj distingi inter sia dekstra mano kaj sia maldekstra [16]; pro vorta ludo li eĉ patron ne domaĝas ^PrV . kompati, indulgi

3.

(evitinde) Difekti, damaĝi.