snuf/i ^EHW

(sonimito)

Iom laŭta sono de enspiro tra la nazo: ŝi sciis (snuf, snuf) nenion pri la afero [1].

(ntr)

1.

Forte, iom brue enspiri en la nazon: snufi tabakon; li opiniis flari la odoron de la gnommanĝo, li snufetis en la aero ĉirkaŭe [2]; ŝi ne povis reteni la larmojn, kiuj fluis longan minuton, dum kiu ŝi ripete snufis [3]; [mi] svingis min supren sur la arbon[…] ĝustatempe, ĉar la tuta svarmo jam ĉirkaŭis min, kaj Herkulo snufis al mi kaj per la kornoj atakis la arbon [4]. flari

2.

Nazbrui elspirante, por purigi la nazon aŭ pro emocio: li reatingis la supraĵon kaj, kaĉalote snufante, kraĉospiregante, kun larĝe malfermitaj okuloj, li iom naĝis en la nigra akvo [5]; ie proksime ĉevalo komencis maĉi fojnon kaj snufi [6]. mungi

(ntr)

Forte, brue spiregi tra la nazo, kiel iuj grandaj hufbestoj: taŭre ili snufegis kaj baraktadis [7]; ni ambaŭ plaŭdadis plenplezure […] en la lageto, naĝante, snufegante kaj baraktante [8]; ŝi ellasis sonon, kiun ĝentilulo nomus tuso, sed kiun malĝentilulo nomus snufego [9].

Rim.: Tion bestoj kaj homoj kutime faras ne per enspiro, sed elspiro. Do oni eble preferas esprimi ĝin per nazbrui, grunti, ronki aŭ eĉ mungi.