^*pap/o

^*papo

1.: En la antikva kaj orientaj eklezioj, honora titolo de la episkopoj de Aleksandrio (nun la estro de la kopta eklezio) kaj de Romo: post la skandalo de la jaro 387-a, imperiestro Teodozo komisiis al la papo de Aleksandrio prepari precizan paskaron [1]; se ili ne konsentos forigi la Filioque, la roma papo kaj lia episkoparo sinkos en plena herezo [2].
2.: En la okcidenta kristanismo, la episkopo de Romo, estro de la romkatolika eklezio: esti en Romo kaj ne vidi la papon (preterlasi la plej interesan aferon) ^PrV; en 1073 papo Gregorio la Sepa dekretis ke nur la episkopo de Romo rajtas je tiu titolo.

1. S. Pokrovskij: Kristanaj kalendaroj, La Ondo de Esperanto, 1998 n-ro 2, p.8
2. G. Waringhien: Ni kaj Ĝi, La Laguna: Stafeto, 1972. P. 190.

: Malafabla sinonimo por „(rom)katoliko“, polemike uzata de oponantoj de la romkatolika eklezio.

: Papo ² kiun la oficiala tradicio romkatolika malagnoskas: dek tri kardinaloj kun francaj preferoj elektis kontraŭpapon Klemento la 7a, sekvis la tiel nomata granda okcidenta skismo: dum 52 jaroj estis du aŭ foje tri papoj samtempe [3].

3. Jiří Patera: Johano Hus – ĉu ne plu herezulo?, Monato, 2000/08, p. 19

~isto: Mankas fontindiko.
~isto: Mankas fonto, kiu estas nek vortaro nek terminaro.
kontraŭ~o: Mankas dua fontindiko.