^*aplaŭd/i

(x)

1.

Montri aprobon per klakfrapo de la manoj: aplaŭdi oratoron, al oratoro, spektaklon; oni proklamis lin reĝo kaj sanktoleis lin, kaj oni aplaŭdis kaj kriis: vivu la reĝo! [1]; vi aplaŭdis per la manoj kaj frapis per la piedoj kaj kun plena kora malestimo ĝojis [2]; la aĉularo ĉiam ankoraŭ hurlis kaj aplaŭdis, sciante, ke ĝi elaplaŭdas al si favoron, donacojn, festenon [3]; li faris transkapiĝan salton, kaj ĉiuj homoj laŭte aplaŭdis al li [4]; jen la publiko aplaŭdis tro multe, jen ĝi aplaŭdis tro malmulte [5]; en la teatro estis tiel malvaste, ke oni ne povis aplaŭdi en horizontala direkto, sed aplaŭdis en vertikala [6]; ĉiu vivanta kriis, kantis, aplaŭdis aŭ ĵetis florojn [7]. hurai, jubili, ovacii

2.

(figure) Forte aprobi, samopinii: mi povas nur aplaŭdi la iniciaton, kiu sendube ekaperos en multaj aliaj urboj [8]; mi bonvenigas kaj aplaŭdas la publikigon de ĉi tiu, alie perdita, verko [9]; mi ege aplaŭdas ke la aŭtoro emfazas la gravecon de la historia dimensio en homa klerigo [10]; grava lingvo estas tiu, en kiu retanoj trovas informojn, ne al kiu oni aplaŭdas en Bruselo [11]; alian ne mallaŭdu, vin mem ne aplaŭdu ^PrV . glori, honori, laŭdi

Ago aplaŭdi: la deklaminto ricevis grandan aplaŭdon [12]; densa anaro ilin akompanis, kaj salutis ilian eliron per multaj aplaŭdoj [13]; fulmotondraj aplaŭdoj eksonis sur ĉiuj benkoj [14]; post laŭtaj aplaŭdoj la placo eksilentis, proksimiĝis la fino de l’ festo [15]; ĉesis la entuziasmaj aplaŭdoj, kiuj sekvis post lia parolado [16]; fari aplaŭdon sur la vangon (eŭfemisme por: vangfrapi)^PrV . ovacio