^*vers/o ^UV

Aro da vortoj, plejofte skribitaj sur unu linio, aranĝitaj laŭ iuj reguloj de ritmo kaj harmonio: jambaj, dramaj, rimaj, senrimaj versoj; en poezia mensostato […oni] skribas siajn pensojn […] en versoj [1]; Se via okulo ⫽ Eklumus konsolon al mi, mizerulo! ⫽ Vi, kara, ĉu mian vi konas la koron? ⫽ Tralegu la versojn kaj mian doloron [2]; tiu psalmo estas dividita en dudek du egalajn partojn, en la Hebrea originalo la unuaj vortoj de la ok versoj en ĉiu parto komenciĝas ĉiuj per la litero supremontrita [3]; la komunumo ĥore ripetis la finajn versojn [4]; Calderon kantis siajn dramojn en belritmaj versoj [5]; kion li ne povis esprimi, tion li kantis per versoj [6]; ni en prozo uzas nun ordinare la formon konstantan („la“) kaj konservas la formon apostrofitan speciale por versoj [7]. strofo

(ntr)

Verki versojn: Karolczyk […] ĉesis tro frue en sia poetado por montri priploron, male, Braun versas dum ankoraŭ preskaŭ plena jardeko [8]; la poetino, festinta jam 80-jariĝon […] plu versas pri amo kaj amoro [9]; ĵus mi volis verki sen stulta bar' de ritmo kaj de rimoj, sed tentas min poemon mian sterki per mallicencoj, versi inter limoj [10].

Peco verkita en versoj, nelonga poeziaĵo: tiel ekzemple en la versaĵo „Al la Esperantisto“ estas ne malregule uzita la esprimo „la celo estos alvenita“ [11]; kiam ŝi volis porti la kuleron al sia buŝo, ŝi rimarkis la papereton kun la ringo, elprenis ĝin el la glaciaĵo kaj legis la versaĵon [12]; jen li staris supre en la ĉambro kaj tenis inter la fingroj malgrandan rozokoloran paperon, sur kiu troviĝis versaĵo, versaĵo de sinjoro la leŭtenanto mem [13]; plenaĝuloj ĝuas liajn lirikajn versaĵojn, grandajn poemojn kaj prozaĵojn [14]; (figure) Kabe eldonis sian tradukon „Versaĵoj en prozo de I.S. Turgenev“ en Moskvo, ĉe „Esperanto“ en 1909.

Tiu, kiu verkas versojn: en versoj ni devas nomi „eraro“ nur deflankiĝojn de la gramatiko (ekzemple la apostrofadon de adjektivo, uzadon de diversaj kontraŭgramatikaj formoj k.t.p., kio estas tre ofte renkontata ĉe la komencantaj esperantaj versistoj) [15].

1.

Parto de verso.

2.

(arkaismo) ^PV verspiedo

mezuro⁶

Memstara verso konsistiganta la tuton de strofo, de teatra eldiro, ekde la 20a jarcento ankaŭ kulturata kiel aparta poezispeco: limigi sin je vortelementoj el la „reala lingvo“ ne signifas verki banale, tion bele ekzempligas la ĉi-supre citita unuverso de Waringhien (Maura): Abelo lasta zumas super la lasta rozo [17]; „Novaj unuversoj“ [18].

Versparo, versduo: ambaŭflanke de la pordego […] ĉiziĝis duverso [19]; kiu gravas, ⫽ tiu pravas. […] en ĉiu lingvo troveblas diversaj esprimiloj por tiu […] duverso [20]; li al si forhakis la dikfingron kaj la montran fingron de la maldekstra mano, ilin metis en kovrilon kaj sendis al la adreso de G.P.U. kun ĉi tiu duversaĵo: „Al vi kiu diable ŝatas homan karnon, ⫽ mi sendas pecon unukvalitan“ [21]. distiĥo

Verskvaro: en tiu kvarversaĵo li enfermis la temon preskaŭ ekskluzivan de sia posta poezio […] Kunigi la homaron [22]! longa poemo pri la evoluo kaj malapero de la kosmo, kun bildoj sciencfikciecaj bele aranĝitaj en fluaj kvarversoj [23]; kvarversaj strofoj el du sammetrikaj versoj, konsistantaj el du jamboj, poste anapesto, poste ankoraŭ jambo [24].

Arto fari versojn: Ĉar por kanto kaj versfaro ⫽ Estas temo, estas tempo: ⫽ Laŭ kalkul' de l' kalendaro ⫽ Ĵus alvenis la printempo [25].