^*bedaŭr/i ^UV

(tr)

1.

Ĉagrene senti la perdon de iu aŭ io: ĉu vi bedaŭras vian fraton? ne vi, monstro, vi lin malamas [1]! mi bedaŭras, ke vi ne ricevis la laboron, kiun vi bezonas ^Marta ; kiu ne konfidas, tiu ne bedaŭras ^PrV . malĝoji, funebri

2.

Esti malkontenta pro ia faro aŭ nefaro: mi tre bedaŭras, ke mi ne povas plenumi vian deziron ^Marta ; la maljunulo jam bedaŭras la trorapidan paŝon [2]; kiam li vidis la senvivan fraton […] li ploris kaj bedaŭris: mia frato savis min, kaj mi mortigis lin pro tio [3]; Mi bedaŭras, ke Mi faris Saulon reĝo, ĉar li deturnis sin de Mi [4]; la tajloro postulis la promesitan rekompencon, sed la reĝo bedaŭris la promeson [5]. penti, domaĝi

3.

(arkaismo) Montri kunsenton kun la malfeliĉo iu; kompati: mi vin, mizerulo, bedaŭras sincere [6]; sciante, per kia malfacila maniero oni akiras en pli malfrua aĝo la necesajn sciaĵojn, li el la tuta koro bedaŭris tiujn, kiuj iras sur tiu vojo [7]; almenaŭ mi vin petegas, bedaŭru min iom pri la malbonaj horoj, kiujn mi nun pasigos [8]; malfeliĉo, efektive? nu, tiam ankaŭ mi iom bedaŭros tiun interesan vidvinon ^Marta ; vi estas trompita, […] sklavo de lia volo, […] mi povas nur diri: mi vin bedaŭras [9]!

Sento de tiu, kiu bedaŭras: lia vizaĝo esprimis kvietan malĝojon, bedaŭron ne al la mondo, kiun li forlasis, sed al la homoj, kiuj restis ankoraŭ kondamnitaj al la teda surtera vivo [10]; li aŭdis apenaŭ kelke da vortoj, esprimantaj bedaŭron pri neebleco de lernado, pri manko de tempo ^Marta ; ha! kruelulo, sen ia bedaŭro ci pistis mian koron [11]; se hieraŭ mi estus mortinta en la glaciejo, mi estus lasinta post mi nek bedaŭron, nek eĉ memoron [12]; ŝi havis neniun bedaŭron pro la ago de ŝi farita [13]; bedaŭro kaj ĉagreno ŝuldon ne kovras ^PrV .

Kun bedaŭro, bedaŭrante: estas tempo reveni hejmen, – jam? li demandis bedaŭre [14]; [ŝi] iom bedaŭre pensis pri la nekonata riverbordo kiun ŝi ĵus forlasis [15]; la juna japano bedaŭre konstatis, ke la tro multaj eŭropdevenaj fakterminoj baras lian komprenon [16].

Kiu meritas, naskas bedaŭron: oni permesas al mi forporti por mia bedaŭrinda malsana patrino kelkajn restaĵojn da manĝaĵoj [17]; nu, tio estas tre bedaŭrinda afero […], ke li mortis [18]; tiu bedaŭrinda eraro, kiun kaŭzis ne manko de talento kaj de laboremeco, sed nur tro rapida publikigo […] sen sufiĉe matura elprovado [19]; la sorto de la homo sur la tero estus efektive tre bedaŭrinda, se [ĉiuj paŝoj estus nur] dependantaj de la ordonoj de la ventoj ^Marta ; vi fantazias, mia kara, vi estas bedaŭrinda [20].

Laŭ bedaŭrinda maniero, domaĝe: bedaŭrinde mia patro mortis, kiam nur duono de lia verko estis eldonita ^PrV ; vi havos tre malbonan finon, kiel ĉiuj aliaj, vi bedaŭrinde tion vidos [21]; la maljuna virino bedaŭrinde ne bone vidis [22]; bedaŭrinde mi en tiu mondo plenumis nenion, kio povus ĉi tie malfermi al mi la eniron [23].