³atribut/o

1.

Eco, per kiu oni povas rekoni ion:

a)

Esenca eco de objekto aŭ fenomeno, sen kiu ili estus io alia: Kartezio agnoskis du atributojn: la etendon kiel atributon de la materio, kaj la pensadon kiel atributon de la animo. al ŝi mankas la atributoj de moderntempaj knabinoj [1]; ĉu estas amo, se iu junulo ekŝatas la buklojn, la ĉapelon kaj la pudron de iu junulino, ŝiajn ornamaĵojn ? – mi supozas, ke tiaj atributoj donas indikon pri la homo mem, kaj unu homo ekŝatas alian, kiam li trovas ĉe tiu la kvalitojn, kiujn li mem trovas bonaj kaj agrablaj ^InfanTorent2 ; [li] aligas al la trono atributojn de malsanula seĝo – radetojn, klisterilon, pelveton [2]; feŭda „krimhistorio“ kun ĉiuj konformaj atributoj – venĝo, dueloj, fantomo [3]. atribui²

b)

Distingilo, insigno, emblemo de ia metio, korporacio, dio, uzata precipe en belartoj: pesilo estas la atributo de la juĝpovo; rado kaj globo estas atributoj de Fortuno; unu el la atributoj de ĵiloj estas simpla balaileto el salikaĵoj [4]; la pentraĵo memorigas pri […] krono, ĉi tiu reĝa atributo estas la ĉefa akcento sur pakumoj de ĉokolado [5].

c)

Regule agordebla aŭ konsultebla eco de komputada objekto en programo, operaciumo aŭ en datumbanko: ekzemple la longo de ĝia interna prezento; datumtipo, valoro (de variablo); longo, koloro, tiparo uzendaj por la ekstera prezento; la atingopermesoj de dosiero.

2.

(evitinde) predikativo