skori/o PV
skorio
- 1.
Vitreca materio,
kiu per fandado apartiĝas de metalminaĵoj:
(figure)
via arĝento fariĝis skorio
[1];
dikaj tavoloj de malnova, altforna skorio
InfanTorent2
;
dum la fabrikado de ŝtalo el gisfero, formiĝas,
kiel rezulto de puriga procezo, skorio, kiu
konsistas ĉefe el kompleksaj kombinaĵoj de kalcio
kun fosforo
[2].
- 2.
- Porohava, krusta cindro kunfandiĝinta pro alta temperaturo; unuopa peco de tiu cindraĵo: la hejtisto rompis per peza longa ferstango la skoriojn de sur la kradoj, la skorioj sidis firme MortulŜip ; la hejtisto suprensaltis kaj stamfe forskuis de siaj piedoj la ardantajn skorierojn [3].
ŝlako1.
trad. L. L. Zamenhof: La Malnova Testamento, Jesaja 1:22
2. W. F. Rolt: El la Polvo de la Tero, 1967
3. B. Traven, trad. Hans Georg Kaiser: Mortula Ŝipo, Rakonto de usona maristo, Ĉapitro 30
2. W. F. Rolt: El la Polvo de la Tero, 1967
3. B. Traven, trad. Hans Georg Kaiser: Mortula Ŝipo, Rakonto de usona maristo, Ĉapitro 30
- angle:
- cinder, cinders, clinker, dross, scalia, slag
- beloruse:
- шлак, акаліна
- bulgare:
- шлака
- ĉeĥe:
- přen. brak, struska, škvára
- ĉine:
- 废渣 [fèizhā], 廢渣 [fèizhā], 火山渣 [huǒshānzhā]
- france:
- scorie
- germane:
- Schlacke
- hungare:
- salak
- itale:
- scoria (metallurgica)
- japane:
- 鉱滓 [こうさい], スラグ, くず, かす
- nederlande:
- metaalschuim
- pole:
- żużel, szlaka
- ruse:
- шлак, окалина
- slovake:
- pren. odpad, trosky, škvara
- ukraine:
- шлак, окалина, покидьки, шлаки