^*kraĉ/i ^UV

(tr)

1.

Elĵeti sekreciaĵon aŭ iun likvon el la buŝo per rapida, vola elspiro: mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon (pro malestimo) [1]; Dagon kunpremis sian kapon per du manoj, komencis kraĉi kaj ĝemi [2]; li time kraĉotusis kaj ŝmacis per la lipoj [3]; li el sia buŝo elĵetis tiom da kraĉeroj, ke la alparolito […] paŝis flanken por eviti tian malbonvenan pluveton [4]; la kato […] saltis sur lian vizaĝon, kraĉis kaj gratis [5]; oni […] kaj kraĉas sur min [6]; la greko, kraĉinte la vinon sur la tunikon, respondis [7]; li reatingis la supraĵon kaj, kaĉalote snufante, kraĉospiregante [8]; dumnokte ŝi kraĉas fajron, trapikas senhelpajn hometojn kaj ilin rostas [9]; ne kraĉu en puton, ĉar vi trinki bezonos ^PrV ; al Dio plaĉu, sed sur diablon ne kraĉu ^PrV .

Rim.: Por la malsaneca, senvola elĵetado tra la buŝo, oni diras sputi.

2.

(figure) Elĵeti: la naturo elkraĉu min el siaj limoj kiel ekstermindan sovaĝegan beston, se mi rompos tiun ĉi ĵuron [10]; la aŭtomato elkraĉis al mi en la manojn la biletojn ^Metrop ; elkraĉi insultojn kontraŭ sia frato [11].

Muko, salivo elkraĉata: li kraĉis sur la teron, kaj faris el la kraĉaĵo koton [12] la sankta kraĉaĵo de la profeto [13]; kraĉaĵo trafis mian robon, kaj mi aŭdis krudajn ridojn [14]. sputaĵo

Poto por ricevi kraĉaĵojn: ili ĉiuj babilis […] esceptinte la kraĉujon, kiu staris [en angulo] [15]; tri paroj da oraj kraĉujoj [16].