^*gant/o ^UV

Vesto por la mano: li detiris siajn ŝamajn gantojn [1]; [ili] surtiris delikatajn gantojn sur ŝiajn bruligitajn fingrojn [2]; [li] lernis kudradon de gantoj [3]; de la mateno ili estis okupitaj per briktransportado, kaj Paŭlo blasfemis pro siaj preskaŭ detruitaj ledgantoj [4]; (figure) Monato fakte signifis defion en la panoramo de la tiutempa Esperanto-gazetaro, Stefan Maul ĵetis ganton (alvokis al defio), kiun levis Torben Kehlet [5]; (figure) levi la ganton (akcepti la batalon, la defion). [6]. mufo

(tr)

Surmeti ganton al iu: sin ganti.

Faristo aŭ vendisto de gantoj: tio estis metiejo de gantisto; ili eniris [7]; brava homo, metiisto, svatiĝas al vi, la gantisto Erik [8]; oni trovas stratojn de gantisto, kombilfaristo, linteksisto, ĉapelfaristo [9].

Ganto el ferlamenoj, uzata de mezepokaj kavaliroj.

Ganto kovranta la manon nur ĝis la dua falango de la fingroj, lasanta la pintojn liberaj: Klaro ĝoje kisis ŝian manon en lana duonganto [10].

Ganto kovranta unupece la manon, kaj aparte nur la dikan fingron; mufo²: la vilaĝano kun grandaj pugnogantoj sur la manoj sidis en sia glitveturilo kaj batadis per la brakoj sian korpon, por forigi la malvarmon [11]; mi prenis la mantelon kaj la mufgantojn, fermis la kurtenon de la lito de sinjoro Gulden kaj eliris, la ŝlosilaron en mia poŝo [12].