^*7Esperant/o ^PV

1.

Lingvo internacia publikigita de Zamenhofo en 1887: en la lingvo „Esperanto“ ni vidas la estontan lingvon de la tuta mondo [1].

2.

(Propre „doktoro Esperanto“.) Plumnomo sub kiu Zamenhofo publikigis sian lingvoprojekton kaj kiu iĝis nomo de la lingvo mem: mi prenis por mi la pseŭdonimon „Esperanto“ la lingvo mem havis nenian propran nomon kaj estis nomata „la lingvo internacia proponita de Esperanto“ ^LR .

De Esperanto, rilata al Esperanto: la Esperanta afero; la esperantaj kongresoj.

Laŭ la esperanta maniero: ni parolas kaj skribas Esperante.

Planlingvo kreita post Esperanto kaj grandparte ĝin imitanta: antaŭtagmeze okazis mia prelego pri esperantidoj [2].

Adapto de teksto, esprimo, vorto, nomo al Esperanto: la Esperantigo de la verko estas flua [3]. .

Rim.: Plene esperantigitan propran nomon karakterizas kelkaj nepraj trajtoj: 1) Ĝia formo uzas nur la 28 Esperantajn sonojn kaj literojn; 2) La nomo havas la finaĵon -o; 3) Ĉe elparolo de la nomo oni sekvas la akcentajn regulojn de Esperanto. Aldone, en plena esperantigo oni emas eviti sonkombinojn nekutimajn por Esperanto: ĝi povas baziĝi sur la origina prononco (Ŝekspiro), skribo (Londono) aŭ signifo de la nomo (Bonaero), aŭ sur kompromiso inter du aŭ tri el ĉi tiuj esperantigo-manieroj (Nov-Jorko) ^AdE .

1.

Agado por Esperanto, uzado kaj propagando de la lingvo.

2.

Dirmaniero speciala al Esperanto: tiu formo jam de tre longe uzata fariĝis esperantismo^Z . idiotismo

Tiu, kiu parolas Esperanton, aktivas en la esperanta medio, propagandas la lingvon: esperantisto estas nomata ĉiu persono, kiu scias kaj uzas la lingvon Esperanto, tute egale por kiaj celoj li ĝin uzas [4].

La tuto de Esperantistoj, la Esperanta kvazaŭ-popolo: bona Esperantisto devas scii la historion de la Esperanta movado, la organizon de la Esperantistaro, la sciencan bazon de nia lingvo [5].

Scio kaj uzado de Esperanto.

La ideala lando de esperantistoj, la esperantista mondo; Esperantio: ni ĉiujare kunvenas en la ĉefurbo de Esperantujo (la urbo de la vica Universala Kongreso), por vigligi en ni la amon al la ideo esperantisma [6]; kvankam laŭnombre Esperantujo ne superas urbon kun cent mil loĝantoj, ĉiujare en ĝi okazas centoj da diversspecaj renkontiĝoj, funkcias kelkaj miloj da klub(et)oj kaj asocioj, aperas multaj gazetoj kaj libroj [7].

(ntr)

Uzi la lingvon Esperanto kaj agadi en la esperanta medio: mi estas dekkelkjarulino kiu ŝategas esperantumi [8].

Provizora stato de ankoraŭ verkata Esperanto antaŭ ĝia publikigo en 1887: grandformata tripaĝa kajero ... enhavas okversan kantaĵon de Zamenhof ...; ĝi estas verkita en unu plia Praesperanto, kiun ni nomu Praesperanto III [9].