^*venĝ/i ^UV

(x)

Repagi suferon per reciproka sufero.

a)

(tr)
(venĝi iun) Havigi al iu kompenson por suferita malbono, kies farinton oni punas per egalvalora puno: venĝi amikon; mi havas sufiĉe da kuraĝo por venĝi min mem por la ofendoj, kiujn oni faras al mi [1]; mi trovos rimedojn por venĝi min kontraŭ vi [2]; mi konsoliĝas per tio, ke mi tuj estos venĝita [3].

b)

(tr)
(venĝi ion) Kompensi suferitan malbonon, punante la farinton per egalvalora puno: venĝi sian ofendon al iu; mi venĝos al li la morton de mia patro; la ĉielo donu, ke mia morto estu venĝita tiel, kiel mi deziras [4]! rekompenci

c)

(ntr)
(venĝi) Fari malbonon por kompensi suferitaĵon: li volas […] plej kruele venĝi [5]; [li] ĵuris, ke li terure venĝos [6]; oni ĉirkaŭbatas vin […], kaj vi eĉ ne povas venĝi [7]; mi ne scius venĝi al humilaj [8]; venĝu pro mia patro [9]! venĝu por mortigo lia [10]! li konvinkiĝis, ke la mondo estas, kiel ĝi estis, […] kaj neniu dio venĝis kontraŭ li [11].

Kiu venĝas, kiu kompense punas: mi venigas sur vin venĝan glavon [12].

Tiu, kiu venĝas, por si aŭ por alia: ne aŭskultu ilin, venĝanto en la ĉielo [13]!

Puno pro ofendo, por kontentigi sian koleron: fari venĝon por la patro [14]; la Eternulo faris al vi venĝon kontraŭ viaj malamikoj [15]; sed ĉu ni faru nenian venĝon al la malbonaj knaboj [16]? se vi agas tiel, tiam mi ne ĉesos, antaŭ ol mi faros venĝon kontraŭ vi [17].

Inklino al venĝo: unuj estas riĉaj, aliaj – malriĉaj, unuj – mastroj, aliaj – servistoj; tio naskas la envion kaj venĝemon [18].