tribunus/o ^PIV1 , tribun/o

tribunuso, tribuno

1.

En Romio, oficisto elektita de la plebo, por defendi ties rajtojn kontraŭ la senato kaj la konsuloj (pleba, popola tribunuso): (figure) krom popola „tribunuso“ li (Majakovskij) estis ankaŭ homo, ema al kompato por la malfeliĉuloj [1]; li asignos al li la titolon Tribunuso de la Plebo [2]. ombudo, tribestro

2.

Romia oficiro: saluton kaj honoron al la nobla armea tribuno [3]! la tribunuso de la kohorto [4].

tribuno (podio)

1. Estelo: V. Majakovskij: Per voco plena (Recenzo), Literatura Mondo, 1931:7
2. Anna Löwenstein: La memoraĵoj de Julia Agripina, Parto Dua
3. Henryk Sienkiewicz, trad. Lidia Zamenhof: Quo Vadis, Ĉapitro XIV
4. Mihail Bulgakov, trad. Sergio Pokrovskij: La majstro kaj Margarita, ĉap. 2a

angle:

tribune

beloruse:

трыбун

france:

tribun

germane:

Tribun

pole:

trybun (ludowy)

ruse:

трибун

ukraine:

трибун