Noaĥ/o

Vira antaŭnomo hebredevena, precipe tiu de la deka prapatro biblia, kiu kun sia familio transvivis la Diluvon: post la diluvo Dio benis Noaĥon kaj liajn filojn, kun la ordono ke ili plenigu la teron [1].

Rim.: La norma formo hebrea estas Noaĥ, sed la Londona Biblio ial (ĉu zamenhofe?) preferis strangan esperantigon Noa, kiu estas nek etimologie ĝusta, nek internacia, nek oportuna por Esperanto (ekz-e kp „Noaĥaj ordonoj“ kaj „No(a)aj ordonoj“).