lavr/o

lavro

1.: En ortodoksismo, monaĥejo kies monaĥoj loĝas dise en ermitejoj, kiuj formas vilaĝon aŭ kvartalon; ermitejaro: mi neinda monaĥejestro Danielo, veninte Jerusalemon, 16 monatojn loĝis en la lavro de sankta Sabo [1].
2.: En ortodoksismo, grava kaj glora monaĥejo subordigita rekte al la ekleziestro (ekz-e al la Tutrusuja patriarko): trinki alkoholon diluitan per sankta akvo de la Lavro [2]; veni al Sergijev Posad kaj ne viziti la lavron estus kiel viziti al Egiptujon sen vidi la piramidojn [3].
Rim.: La evoluo de la afero estas tia: unue ermito faras ie sian ermitejon; lia eventuala famo altiras imitantojn, disĉiplojn, kiuj ekloĝas apude; kaj la eksterordinara gloro de la unua ermito (ekz-e, Sergio de Radoneĵo) donas eksterordinaran prestiĝon al la monaĥejo tiel estiĝinta.

1. Pilgrimo en la Sanktan Landon, LOdE, 1999. N-ro 11 (61)
2. Ĉe la tago
3. Somera Esperanto-Studado, 2014

~o: Mankas verkindiko en fonto.