kojne/o NePiv

kojneo

1.
HISLIN Dialekto de la antikva greka lingvo, kiu iĝis komuna lingvo ĉirkaŭ orienta Mediteraneo de 300 a.K. ĝis 400 p.K. proksimume: multegaj negrekoj lernis kaj uzis la kojneon [1].
2.
(figure) Lingvo, kiu estis dialekto kaj iĝis interlingvo.
1. L. B. Ross: De Linguarum Nominibus (A Martins et al.), soc.culture.esperanto, 1996-05-16
angle:
koine
beloruse:
койнэ
france:
koinè
greke:
1. Κοινὴ Ἑλληνική[
pole:
koine, greka wspólna
rumane:
1. limba greacă comună
ruse:
койне

administraj notoj