kojne/o NePiv
kojneo
- 1.
Dialekto de la antikva greka lingvo, kiu iĝis komuna lingvo ĉirkaŭ
orienta Mediteraneo de 300 a.K. ĝis 400 p.K. proksimume:
multegaj negrekoj lernis kaj uzis la kojneon
[1].
- 2.
- (figure) Lingvo, kiu estis dialekto kaj iĝis interlingvo.
1.
L. B. Ross: De Linguarum Nominibus (A Martins et al.), soc.culture.esperanto, 1996-05-16
- angle:
- koine
- beloruse:
- койнэ
- france:
- koinè
- greke:
- 1. Κοινὴ Ἑλληνική[
- pole:
- koine, greka wspólna
- rumane:
- 1. limba greacă comună
- ruse:
- койне