*7ĥo
ĥo
- Nomo de la dek unua litero de la Esperanta alfabeto: nomoj de la literoj: [...] fo, go, ho, ĥo, i, jo, [...] [1] .
Rim. 1:
Oni legas en la PIV-oj kaj aliaj aŭtoritataj libroj, ke
«La Lingva Komitato aprobis en 1921 la laŭvolan anstataŭigon de
ĥo per k „en la okazoj, kiam ĝi senpere sekvas post la
litero r“. Nuna tendenco vastigas tiun permeson al aliaj
vortoj.» Fakte formala decido pri tio en la jaro 1921ª ne okazis
[2].
Rim. 2:
Iuj opinias, ke la tendenco k-igi ĥo-on estas etnocentrisma fare
de anoj de lingvoj, kiuj ne konas la sonon.
Rim. 2:
La litero ĥo estas fundamenta: maloftigo de ĝia uzo, celanta
ĝian malaperigon el la lingvo, estas kontraŭfundamenta.
Rim. 3:
La distingo inter k kaj ĥ, responda al la greka-latina distingo
inter c kaj ch, estas utila por rekoneblo kaj nekonfuzeblo de la
scienca terminaro. Vd notojn ĉe
ĥilo, ĉilo,
kinino,
kromo.
ĥo-fobio1.
L. L. Zamenhof: Fundamento de Esperanto, Ekzercaro, § 1
2. Sergio Pokrovskij: La mita „Akademia decido de la 1921ª jaro“, La Ondo de Esperanto, n-ro 266, 2016:11–12. P. 14–15
2. Sergio Pokrovskij: La mita „Akademia decido de la 1921ª jaro“, La Ondo de Esperanto, n-ro 266, 2016:11–12. P. 14–15
- beloruse:
- літара ĥ
- france:
- h (fortement aspiré)
- japane:
- クホー
- pole:
- ha z daszkiem