³flustr/i

(tr)

1.

Mallaŭte paroli: la ĉefepiskopo flustris malbonajn vortojn en la orelon al la reĝo [1]; (figure) „sed la aero donas al vi la spiradon!“ flustris la voĉo de la poeto [2]. li altiris ŝin, […] kaj flustris: iru al la pordeto […tie] ni renkontos unu la alian [3]; bele, tre bele! li flustris al si mem [4]; subite lia interno estis lumigita de nova sento, kvazaŭ voĉo flustrus al li: nun vi estas plenaĝa [5]; la nekonato minacis Ivanon per la fingro kaj flustris: „ŝŝ!“ [6]; (figure) pro ŝi mi ne flustros (elperfidos) al iu unu vorton pri tiu malbenita afero [7]. suflori

2.

(figure) (io) Murmureti, brueti: ŝiajn plej turmentajn dolorojn forlavis la flustrantaj ondoj [8]; ĉu vi aŭdas la flustran melodion de arboj [9]? susuri

3.

Paroli per flustro².

1.

Mallaŭta parolo de flustranto: lia parolado fariĝis flustro [10]; li ne povis aŭdi la flustron de la paro [11]; li aŭdis flustrojn proksime kaj kiel eble plej silente forrampis en alia direkto [12]; ekmurmuris la flustro de preĝoj [13]; lia voĉo fariĝis pli kaj pli mallaŭta, […] post momento ĝi reduktiĝis al flustreto [14]; la publiko renkontis lin per nedifinebla flustro, trakurinta la vicojn ^Metrop .

2.

Parolmaniero, meza inter la voĉo kaj la spiro, kiu konsistas el daŭra bruero, produktata de la spirblovo, kiam ĝi frotas sed ne vibrigas la malfermatajn voĉkordojn.

Karakterizata per flustro: flustra vokalo, konsonanto.