barok/o

1.

Arta stilo ital-devena, prospera en la 17a kaj 18a jarcentoj en Eŭropo, centra kaj suda Ameriko, favoranta vastajn verkojn, imponajn ornamaĵojn, simbolojn kaj metaforojn, elipsajn formojn: la benediktana dutura preĝejo, konstruita en itala baroko [1]; konstruita en klasika baroko sub franca kaj itala influoj, laŭ la principo de kvarangula fasado [2]; pentraĵoj de la baroktempo ĝis la moderno [3]; formoj de kelkaj partoj, kiel kufoj, korsaĵoj kaj mufoj, portas spurojn de baroko kaj rokoko [4].

2.

Ĉia arta stilo kiu favoras abundon, ne-ekvilibron, imponon.

Konforma al baroko: baroka konstruaĵo el la 17a jarcento kun helkoloraj kaheloj [5]; la traduko […] spegulas la literaturan stilon de la epoko, kun kompleksaj, plurcentvortaj, eĉ barokaj, frazkonstruoj – piprumitaj per fajne ĉizitaj observaĵoj kaj multaj flankokomentoj por pezigi la sintaksomalnodan taskon de leganto [6]; en sia baroka oro pompas la Kesto de la Interligo, monumento starigita pro eskapinta soldulo [7].