^*tamen ^UV

(konjunkcio)

Kontraŭe al tio, spite al tio, malgraŭe: li estas tre ekkolerema […], tamen li estas tre pardonema, li ne portas longe la koleron [1]; kiamaniere li povis forgesi Nikon, kiu tamen estas tiel proksima al lia koro [2]? al la bela kaj grava laboro mi oferis nur ŝtoneton, tamen mi estas feliĉa kaj fiera pro tio [3]; jen estas certe kiamaniere la aferoj okazis, se tamen mia memoro estas fidinda [4]; ni estas diversgentanoj, kaj tamen ni sentas nin kiel samgentanoj [5]; eble vi atendas de mi ion oficialan, […] tian parolon mi tamen ne povas doni al vi [6]; vi tion scias, kaj tamen vi per ĉiuj fortoj penas senkreditigi nin en la okuloj de la mondo [7]; la sorto donis al mi rolon kvankam tre flatan, tamen samtempe ankaŭ tre ŝarĝan [8]; ni povus citi kompreneble ankoraŭ multe da aliaj ekzemploj, […] tamen ni ne parolos pli pri tio ĉi, [9]. kvankam... tamen...

Rim.: „Tamen“ servas ofte por pliakcentigi „sed“: mi ne scias la lingvon hispanan, sed per helpo de vortaro hispana-germana mi tamen komprenis iom vian leteron [10].

Rim.: „Sed“ montras kontraŭecon aŭ limigan kondiĉon pli fortan ol „tamen“. „Kontraŭ“ montras kontraŭecon en loko aŭ en situacio de personoj, aferoj aŭ ideoj. „Dum“ ankaŭ povas montri kontraŭecon, sed nur ĉe samtempeco.

(malofte)

Aperanta malgraŭ io antaŭe dirita, malgraŭ iu konata kontraŭa cirkonstanco: nia komuna lingvo Esperanto estas granda helpaĵo, sed ĝi foje forgesigas al ni la tamenajn kulturajn diferencojn [11]; vidu la homon: tiu eta talenta tamena dio [12].