^*riverenc/o ^PV

riverenci

(x)

: Respekte ĝentile movi la korpon klinante la buston aŭ genufleksante por saluti: li turnas sin kaj vidas kiel servisto riverencas la sinjoron [1]; la knabino […] sen la eĉ plej malgranda konfuziĝo, tre gracie riverencis al sia estonta instruantino ^Marta; ŝi ankoraŭ unufoje riverencis, montrante la blankajn ŝtrumpojn [2]; la kanceliero respekte riverencis la reĝinon [3]; [ili] profunde riverencis tri fojojn, sed respondis al la reĝo kun soldata sinteno [4]; homa ondo […] riverencis lin ĝis la piedoj [5]; ĉu vi ne vidis, ke antaŭ Allah riverencas ĉiu, kiu estas en la ĉieloj, kaj kiu estas sur la tero [6]? adorkliniĝi, koŭtoŭi

1. V. Poljanov, trad. I. H. Krestanoff: Morto, Literatura Mondo, 1923-09
2. Eliza Orzeszko, trad. Kazimierz Bein: La Interrompita Kanto, Ĉaptiro V
3. Internacia krestomatio, Tri Musketeroj
4. H. A. Luyken: Pro Iŝtar, Ĉapitro X
5. Henryk Sienkiewicz, trad. Lidia Zamenhof: Quo Vadis, Ĉapitro LXII
6. trad. I. Chiussi: La Nobla Korano, 1970

: Ago de tiu, kiu riverencas: la maljunulino salte leviĝis de la benko kaj refaris profundan riverencon [7]; farinte per la kapo riverencon al la vicreĝo, li eniris duongalope [8]; se mi faru riverencon, mi elektas potencon ^PrV. klinsaluto