dental/o
dentalo
Parolsono, prononcata per
la malfermo aŭ la malvastigo de la
buŝkanalo per alproksimigo de la langa pinto al la supraj dentoj
(pura dentalo) aŭ al la supraj dentalveoloj
(alveola dentalo, kiun oni ankaŭ nomas alveolaro);
la dentaloj en Esperanto estas t, d, s, z, c, dz, (ĉ, ĝ,) l, r, n:
la francajn, italajn, kaj hispanajn /t/ kaj /d/ oni ofte nomas
dentaloj pro
simpleco, tamen, en la franca tiuj sonoj fakte estas alveolaraj,
aŭ eble
dento-alveolaraj, la diferenco inter tiuj sonoj en la franca kaj
la angla ne
tiom estas tio kie la lango tuŝas la plafonon de la buŝo, sed
anstataŭe
[…] kiu parto de la lango faras la kontakton, en la
angla tiu
estas la pintode la lango
[1].
labialo,
palatalo,
velaro,
glotaloRim.: La amplekso de la difino povas varii laŭ la koncerna gepatra lingvo, speciale por ĉ kaj ĝ, kiuj povus tiel ankaŭ esti konsiderataj kiel gingivaloj aŭ antaŭpalataloj. De terminologia vidpunkto indas rimarki, ke la pli skemisma termino „denta konsonanto“ estas ankaŭ tre bona.
- beloruse:
- зубны зычны
- bulgare:
- зъбна съгласна
- ĉeĥe:
- dentála, dentální (zubná) souhláska
- ĉine:
- 齒音 [chǐyīn]
- france:
- dentale (consonne)
- germane:
- Dental, Zahnlaut
- hebree:
- עיצור המבוטא בשיניים
- hispane:
- dental
- hungare:
- foghang, dentális
- japane:
- 歯音 [しおん]
- perse:
- همخوان دندانی، صامت دندانی
- pole:
- spółgłoska zębowa
- portugale:
- dental, consoante dental
- rumane:
- consoană dentală
- ruse:
- зубной согласный
- slovake:
- zubná spoluhláska
- ukraine:
- зубний приголосний