palatal/o

palatalo

FON
Konsonanto aŭ kvazaŭvokalo, kies brueron naskas fermo aŭ malvastigo de buŝkanalo per alproksimigo de langa dorso al palato (j, nj, ŝ, ĵ): franca „ɥ“ (ekz. en „lui“) […] ne estas ia duoble artikulaciata labial-palatalo, sed anstataŭe rondigita palatalo, kio signifas ke ĝi havas sekundaran labialan artikulacion [1]. VD:labialo, dentalo, velaro, glotalo
Rim.: Oni kelkfoje vidas la terminon gingivalo uzatan por la antaŭpalataj konsonantoj, speciale por ĵ, ŝ, ĉ, kaj ĝ.
angle:
palatal
beloruse:
палятальны гук
ĉeĥe:
kost patra, palatála, palatální kost
france:
palatale
germane:
Palatal, Gaumenlaut
hispane:
palatal
hungare:
ínyhang, palatális hang
japane:
硬口蓋音 [こうこうがいおん], 口蓋音 [こうがいおん]
nederlande:
palataal
perse:
همخوان کامی
pole:
spółgłoska podniebienna
portugale:
palatal, consoante palatal
rumane:
consoană palatală
ruse:
палатальный звук, нёбный звук
slovake:
palatálna hláska
svede:
palatal, palatal konsonant
ukraine:
піднебінна кістка, палатальний приголосний

administraj notoj

~o: Mankas dua fontindiko.