^*spalir/o ^UV

1.

Vico da fruktarboj, kies branĉoj estas horizontale alfiksitaj al muro aŭ latkrado: tipaj kultivformoj de fruktarboj (spaliro, spindelarbusto, duonalta kaj alttrunka arbo) ekestas de kombino greftado kaj pritranĉo de planto [1].

2.

(figure) Vico da homoj rektlinie starantaj, ekzemple laŭlonge de vojo: la popolo, en festaj vestoj, kun branĉetoj en la manoj, formis spaliron kaj kriis, kantis aŭ falis teren antaŭ la kronprinco [2]; (figure) Kiel bravaj grenadiroj, ⫽ Vicigitaj flank'-ĉe-flanko, ⫽ Sur bretar' de l' libroŝranko ⫽ Ili staras en spaliroj [3].

3.

(figure) Du vicoj da homoj starantaj paralele, inter kiuj oni povas marŝi, ekz. dum punbatado aŭ solena edziĝo: dum la bastonumo staris 1000 soldatoj unu kontraŭ la alia (en du vicoj) kaj oni trud-tiris la kondamniton inter la spaliro 12-foje [4]; Eggebrecht staris dum almenaŭ unu tago en la t.n. spaliro, tra kiu la viktimoj estis pelataj tuj antaŭ sia murdiĝo [5].

(figure) En unu vico, unu post la alia, ekzemple laŭlonge de vojo: ili marŝis spalire […], la vojo estis mallarĝa kaj serpentis inter la trunkoj [6].