oksimor/o ^PIV1

Stilfiguro en kiuj du elementoj kontraŭdiras unu la alian, ekzemple „vivanta kadavro“: resti maljuna knabino ^PrV ; per mono eĉ silento fariĝas elokvento ^PrV ; ni estas la sola nacio en la mondo, kiu kredas, ke oni povas esti edukita kaj paroli nur unu lingvon, ― tio estas oksimoro [1]! (ĉu disvendi) Esperantan naciismon ― kia oksimoro [2]! punka diservo – ĉu tio eblas? jes, en la nuna Rusio eblas ĉio, eĉ tiaj oksimoroj ^Kon11 ; la kombino de unudirekta „progreso“ kaj oscila „tajdo“ formas amuzan oksimoron — evidente, „tajdo“ ĉi tie fakte signifas ion alian ol difinite [3]. pleonasmoantitezo, paradokso