^*kis/i ^PV

(tr)

1.

Tuŝi per la lipoj por esprimi amon aŭ respekton: Jakob kisis Raĥelon kaj laŭte ekploris [1]; kiel moderna perfektigita servisto [li] anstataŭ veni kisi la manon de la juna sinjoro, nur salutis lin de malproksime [2]; oni permesis al la civilaj kaj militistaj altranguloj kisi la malsupran ŝtupon de l' trono [3]; Ida kisis la florojn [4]; li ŝin kisis sur ŝia ruĝa buŝo [5]; nevidate ŝi kisis la frunton de la fianĉino [6]; li kisis la larmojn de ŝiaj okuloj [7]; Gerda kisis al li la vangojn, kaj ili fariĝis rozokoloraj [8]; [li] genuiĝis por kisi la teron [9]; batu malbonulon, li vin flatos, kisu, li vin batos ^PrV .

2.

(figure) Milde, delikate tuŝeti: trankvilaj margolfoj, kie la branĉoj kisas la klaran spegulon de la akvo [10]; la radio de la suno […] kisis la florantan pomarban branĉon [11]; alloga regiono, kisata de la maro kaj de la suno [12].

1.

Tuŝado per la lipoj: ĝuante la kisojn de la amatino [13]; ŝi kovradis ilin per kisoj [14]; kisojn mi ne donos [15]! li rompis la rozon, metis kison sur ĝian freŝan buŝon [16]; Klaro fermis al li la buŝon per kiso [17]; ŝi respondis per apenaŭ tuŝanta, silenta kiso ^Marta ; lia ĝojo estis tiel granda kiel la via, kiam vi premis la unuan kison sur la rozajn lipojn de via unua karulino [18]; ni interŝanĝas kison kaj ĉirkaŭprenon kun ĉiu el niaj amikoj [19]; perfingra kiso [20]; Johano […] sendis al li per la fingroj multe da kisoj [21]; salutu ĉiujn fratojn per sankta kiso [22]; ordonita kiso havas guston maldolĉan ^PrV ; kiso antaŭ amaso estas kiso de Judaso (amikaĵo de perfidonto) ^PrV .

2.

Delikata tuŝeto: la arbaron jam tuŝis la flava kiso de aŭtuno ^PV .

(tr)

Reciproke kisi: la pubereco estas tiu tempo, en kiu knaboj kaj knabinoj ne scias, ĉu ili interbatu aŭ interkisu [23]; Neĥludov interkisiĝis kun la kampulo [24].