^*karton/o

1.

Materialo de sama konsisto kiel papero, sed pli dika kaj ofte kruda; foje konsistanta el pluraj diversmaniere kungluitaj folioj: li tenas kvadratan pecon da dika kartono, sur kiu estas gluita blanka papero [1]; [laki] diversajn objektojn, por fari ilin netramalsekiĝaj, kartono, tiel lakita, fariĝas malmola, kiel ligno [2]; [li el] sia plumba redingoto etan slipon el blanka kartono kun skribo samaspekta kiel malkontinua linio de formikoj [3]; kartona kirasŝipo ^Metrop ; [ili] kolektas la paĝojn kun la demandoj en kartona skatolo [4]; Eriko faris el kartono dometsimilan ŝirmilon por sia tablolampo [5]; la kovrilo de la libro, el fortika kartono, montras iun griz-brunan montaran pejzaĝon [6].

2.

Objekto el tiu materialo, ŝildo aŭ skatolo: [li] tenos mane kartonon (t.e. ŝildon el kartonpeco), sur kiu grandlitere skribiĝis VALĈEFA kaj dikfingre veturpetos [7]; [li] havis tutan ilaron de kolektisto, pinglojn, prenilojn, kartonojn, […] ĉiuspecajn pulvorojn [8]. karto¹, kartonskatolo

Kovri, bindi per kartono: bone kartonita kaj preskaŭ perfekte presita libro [9].

Objekto el kartono: ni preterpasas en la strato almozpetanton, kun hundo osteca, kaj iom da kartonaĵo por lito aŭ nokta ŝirmejo [10]; unufoje monate ni veturigas niajn malplenajn botelojn, plastajn skatolojn, kartonaĵojn ktp al la plej proksima reciklejo [11]; trafa priskribo de aro da rolantoj, ĉiu havas propran karakteron, neniu el ili estas kliŝa kartonaĵo (vd stereotipo², kliŝo³) kiel tre ofte okazas en krimromanoj [12].