¹karambol/i ^JED

(ntr)

1.

En trigloba bilardo, tuŝi per sia globo la du aliajn.

2.

(figure) Kolizii: kiam mi elpaŝis tra la pordo, infano, dum ludo, rifuĝante de sia kunulo kuregis kaj per tuta svingo karambolis kun mi [1]; dum momento ŝia animo estis skuata de sovaĝa ŝtormo, en kiu fiero, memoroj, ĝojo, timo, pensoj, deziro kaj panika sento interkoliziis en vasta karambolado [2]; ŝia Esperanto estas la komuna lingvaĵo, kaj oni legas ĝin flue, sen iu ajn risko karamboli kun la groteskaj entrudaĵoj, per kiuj tro multaj el niaj nuntempaj verkantoj makulas kaj stumbligas sian prozon [3]; per violentaj kornofrapoj la taŭro karamboligas kaj kaprioligas ilin [4]; la urso […] nokte ĝi karambolis kun aŭtomobilo [5].

1.

Ago karamboli¹; la variaĵo de bilardo, kiun oni ludas per tri globoj.

2.

(figure) Kolizio: Ĉu karambol'? ⫽ Konfuz', ⫽ Kontuz', ⫽ ― Ĉar […] kun la dormema vagonar' ⫽ Kontaktis ĵus lokomotiv'! [6]; portu foje la kruĉojn kun supo kaj tajlora gulaŝo sen karambolo tra la mezŝipo al la kajuto [7]; tramvagonoj […] kuradis preskaŭ senbrue kaj kun tia rapideco, ke mi miris, kiel ni povis eviti karambolon [8]; subite antaŭ la aŭton kuris cigana knabino, evitiĝis karambolo, kaj la knabino ne estas vundita [9].

3.

^PIV1 Metrika licenco, pro kiu oni esceptokaze toleras, ke akcenta silabo troviĝu en pozicio, kiun la ritma skeleto de la verso difinas senakcenta: „L' inféron vóki? ⫽ Fí, hált' mía koro!“ ^Hamleto (en kvinjambo, „halt'“ ne povas perdi sian akcenton malgraŭ ĝia pozicio); en tiu intence rokeca verso la karambolo aldonas ion al la impreso de sovaĝeco kaj estas bonvena, sed kiel maloftaj estas tiaj okazoj [10]!