^*kan/o ^PV

1.

Alta herbo, kies trunketoj iĝas per sekiĝado fortikaj, ordinare el familio poacoj, kiel ekzemple bambuo, fragmito: ŝi metis [la infanon] inter la kanojn sur la bordo de la Rivero [1].

2.

Trunketo de kano ¹, uzata kiel materialo pro fari meblojn, aŭ kiel ilo, ekzemple bastono por sin apogi, aŭ por frapi: ŝi prenis por li keston el kanoj kaj ĉirkaŭŝmiris ĝin per asfalto kaj peĉo [2]; sin apogi sur rompita kano (iluzie kalkuli pri neefektiva helpo, vane fidi senpovan helponton); ne malvolu puni knabon: se vi batos lin per kano, li ne mortos [3]; en tia okazo mia ŝultro defalu de la dorso, kaj mia brako rompiĝu de kano (de bato per kano) [4].

a)

Tia trunketo uzata kiel skribilo: Allah, pardonema kaj bonkora ... donis al ni la kanon, por skribi [5].

b)

Tia trunketo uzata kiel apogilo, promenbastono: Ĥlestakov: Jen, prenu ĝin (fordonas la ĉapon kaj kanon) ^Revizoro .

Alta herbo, kies suko donas sukeron; genro el familio poacoj (Saccharum): la provinco Tukumano kun siaj 22 500 km2 disradias ĉiam buntajn kolorojn pro la verdeco de ĝermantaj plantoj, de miloj da km2 kun plantejoj de sukerkano, de tritiko [6].