hiat/o
hiato
- 1.
Senpera sinsekvo de vokaloj, konsiderata en iuj
lingvoj malagrabla
por la orelo, ekz-e „la arbo“, „amata infano“,
„apelacii“, „hiato“:
„Koreio“ havas duoblan hiaton „e-i-o“, malfacile aŭdeblan kaj prononceblan
[1].
- 2.
Breĉo en relative kontinua
fenomeno (geologia tavoliĝo, klimata evoluo k.a.):
kvankam la hiato inter la antaŭmilitaj kaj la intermilitaj skoloj estas
granda, tamen estas ĝuste konsideri la slavan skolon ligomembro
EeP
.
1.
Monato, Yamasaki Seikô: Landnomoj: homaj frenezigiloj, 2003
- angle:
- hiatus
- beloruse:
- гіятус, хіятус, розьзяў, аднагалосьсе
- ĉeĥe:
- hiát, průzev
- ĉine:
- 空窗期 [kōngchuāngqī], 間隙 [jiànxì]
- france:
- hiatus (phon.)
- germane:
- 1. Hiat 2. Hiatus
- greke:
- χασμωδία φωνηέντων
- hispane:
- hiato
- itale:
- iato
- japane:
- 母音接続 [ぼいんせつぞく]
- nederlande:
- hiaat
- pole:
- rozziew 1. hiatus 2. rozziew
- portugale:
- hiato
- ruse:
- гиатус, стык гласных, зияние
- slovake:
- hiát
- ukraine:
- гіатус, зіяння, збіг голосних, стратиграфічна перерва