¹⁰ĝerman/o ^PIV1

1.

Ano de iu el vasta grupo de antikvaj triboj, parolantoj de lingvoj el la hindeŭropa lingvofamilio, kiuj en la 1a jarcento a.K. okupis eŭropan teritorion inter Rejno kaj Vistulo, Danubo kaj la Norda Maro kaj sudan Skandinavion: la ĉina civilizo estis konstante minacata de ĉirkaŭaj barbaroj, simile kiel estis la roma imperio fare de ĝermanoj [1]; la ĝermanoj loĝis ekde la 5a ĝis la 10a jarcentoj ĉefe en lignaj domoj [2]; antaŭ la romia kastelo, parto de la limeso kontraŭ ĝermanoj loĝantaj norde de Danubo, troviĝis civilula urbo [3].

2.

Ano de unu el modernaj nacioj, devenintaj de tiuj triboj, kaj parolantaj en ĝermanaj lingvoj: la aŭtoro atentigas, ke latinidoj kaj ĝermanoj ne posedas tian vorton en siaj lingvoj, nu, la germana certe estas lingvo sufiĉe ĝermana kaj jen troviĝas la vorteto „je” [4]. germano, anglo, nederlandano

Rilata al ĝermanoj, iliaj lingvoj, la popoloj parolantaj samfamiliajn lingvojn nuntempe ktp: kelkaj el ŝiaj antaŭuloj estis ĝermanaj sklavoj [5]; la latinidaj popoloj konas eble ĝis 80% de la radikaro sen lerni Esperanton, dum ĉe la slavaj popoloj tiu procento estas malpli alta same tiel ĉe la ĝermanaj nacioj [6]; tiuj kolonianoj parolis ne la gaelan sed la ĝermanan (ne keltan) idiomon de sudokcidenta Skotlando, kiu devenas plejparte de la dialektoj de la angloj, ne de la saksoj, kiuj estis la ĉefa originala bazo de la hodiaŭa normigita angla [7].

La teritorio loĝata de ĝermanoj en la tempo de la Roma Regno: [la] filo soldatservis for de Romo en unu el la provincoj [de] Ĝermanujo [8]; mia patro tiam servis en Ĝermanujo, kaj mia patrino naskis min en la militbazo Ara Ubiorum [9].

Grupo de parencaj hindeŭropaj lingvoj de la antikvaj ĝermanoj kaj modernaj samfamiliaj: la germana, la nederlanda, la frisa, la angla, la sveda, la dana, jido kaj aliaj: Jacob Grimm […] verkis imponan historian kaj komparan gramatikon de la ĝermanaj lingvoj [10].