*feĉ/o
*feĉo
- 1.
Ŝlima, kaĉa surfundaĵo de fluaĵoj:
la vino ŝaŭmas, plena de aromaĵo, kaj Li verŝas el ĝi;
Sed nur ĝian feĉon elsuĉos kaj trinkos ĉiuj malvirtuloj
de la tero
[1].
rekremento,
sedimento.
- 2.
- (figure) Plej malbona, plej malestiminda parto: sovaĝaspektaj feĉuloj [2].
1.
trad. L. L. Zamenhof: La Malnova Testamento, Psalmaro 75:9S
2. Sándor Szathmári: Satiraj rakontoj, Logos
2. Sándor Szathmári: Satiraj rakontoj, Logos
- angle:
- dregs
- beloruse:
- 1. асадак, гушча, каламута 2. адкіды (перан.), найгоршая частка
- ĉine:
- 1. 渣滓 [zhāzǐ], 滓 [zǐ], 渣 [zhā]
- france:
- lie, résidu (reste dans valeur), rebut (fig.)
- germane:
- 1. Hefe, Abschaum 2. Abschaum
- hispane:
- 1. poso 2. rastrojo, desperdicio, despojo, escoria
- hungare:
- 1. seprő, zacc, üledék 2. alja (pejoratíve)
- japane:
- 澱 [よど], かす, 最低のもの [さいていのもの]
- katalune:
- 1. solatge, pòsit 2. residu, escòria, romanalles
- nederlande:
- 1. bezinksel 2. uitschot
- portugale:
- escória, a pior parte 1. fezes, fez (é), borra, escória, lia, sedimento
- ruse:
- 1. осадок, гуща, муть 2. подонки, отверженные, отбросы (перен.)
- taje:
- 1. ตะกอน
- ukraine:
- осад, гуща, покидьки, потолоч, послідки