^*envi/i ^UV

(x)

1.

Deziri havi tion, kion alia posedas: la princoj povus envii al ili [1]; eĉ la kudrofadenon ili envias al la malfeliĉuloj [2]; kion mi ne scias, tion mi ne envias ^PrV . avidi, ĵaluzi

2.

Senti malĝojon kaj malamon kontraŭ iu, kiu posedas ion, kion oni mem malhavas: ĝi estis majstraĵo […]! mi envias vin pro ĝi [3]; ĉu oni povas ne envii la feliĉecon de tiuj […] geĝemeloj [4]; mi envias vin pro via ebleco travojaĝi la mondon [5]; mi envias al Joel, kies tuta vestado daŭris nur dek minutojn [6]; nia literaturo kreskas tiel senhalte kaj rapide, ke multaj malgrandaj nacioj jam nun povas nin envii [7]; se mi scius, kion mi ne scias, ĉiuj saĝuloj min envius ^PrV ; pli bone estas enviigi ol kompatigi. ^PrV

Stato de envianto: la reĝino ektimis kaj fariĝis flava kaj verda pro envio [8]; envio kaj fiero kreskis kvazaŭ malbonaj herboj en ŝia koro [9]; larmoj, kiujn ploris la envio [10]; envio ne venis en ĝian koron [11]; flamanta indigno, de kaŝata kolero, de maldolĉa envio ^Marta ; la reciproka envio de la popoloj [12]; feliĉo kaj riĉo envion elvokas ^PrV .

Inklina al envio: homo enviema rapidas al riĉeco [13]; kiel do ambicia, enviema, postulema kaj senbrida en siaj postuloj ŝi estis ^Marta !

Meritanta envion: vi ĝuas sorton, kiu estas por ĉiuj enviinda [14]; ne enviinda estas la sorto de tiuj virinoj, kiuj laboras ĉe sinjorino Szwejc ^Marta ; mi estis la plej enviinda patro inter ĉiuj patroj [15].