^*ronk/i

(sonimito)

Bruo de forta, embarasata spirado: „ronk, ronk“ ronkis Sinjorino Urso, „ronk, ronk, ronk“ „Ho, ne!“ diris Sinjoro Urso, „mi ne povas toleri tion.“ [1].

(ntr)

1.

Eligi bruon spirante dum la dormo: aŭskultu […] vi povas ronki, ronki la tutan nokton, sed mi ne povas dormi eĉ horkvaronon [2]; tie kuŝis la lupo sub arbo kaj ronkis tiel, ke la branĉoj tremis [3]; ŝi ekaŭdis kvazaŭ en dormo ronkan, nehaltigeblan tusadon (kp stertoro) ^Marta ; la maristo dume ronketadis tute ne turmentante sian cerbon pri filozofiaj tezoj [4].

2.

Eligi bruon similantan al ronkado: [li] ekaŭdis ronkadon de ĉevalo [5]; mi serĉos ilin eksplodis la princo, li kuris en la ĉambro kaj ronkis, kiel kolera leonido [6]; ronkadoj de la flamado sonorigis la atmosferon [7]; la blekegantaj ondegoj, enprofundiĝante en la kavernon […] naskis senpaŭzan ronkadon, kiu supreniris el la teraj internaĵoj [8]; eta gramofono alte leviĝas en la aero kaj ronke aŭdigas malkompreneblajn sonojn ^Metrop ; la vaporŝipeto maldiligente siblis […], ronke fajfinte, fine albordiĝis, ^Metrop ; tio estas torĉoj! kaj li turnis sin al la sklavoj: atentu, ke la muloj ne ronku! [9]. anheli, grunti, rori, snufegi