investitur/o JED

investituro

1.
Solena, rita, ceremonia enoficigo: la enhavo de la konstitucia ĉarto, ĵurita de la Doĝo post la investituro sur la altaro de S-ta Marko [1]; ili (historiaj romanoj kaj legendoj) temas pri la Tri Regnoj kaj Investituro de Senmortuloj [2].
2.
HIS Mezepoke, en la okcidente kristana Eŭropo: la ceremonio dum kiu la feŭdestro ricevas la omaĝon de nova vasalo kaj transdonas al li la feŭdon.
3.
HIS Mezepoke, en la okcidente kristana Eŭropo: rajto de la laika potenco partopreni en nomumo de episkopoj.
Rim.: Laŭ BL: Prefere diru enoficigo.
1. Venecio (gvidlibro), Venecio, 1923
2. Henan-opero
beloruse:
1. інаўгурацыя, урачыстае ўступленьне на пасаду 2. інвэстытура 3. інвэстытура
france:
2. investiture (d'ecclésiastique par le roi) 3. investiture (d'ecclésiastique par le roi)
germane:
2. Investitur 3. Investitur
hungare:
2. invesztitúra 3. invesztitúra
japane:
聖職叙任権 [せいしょく･じょにん･けん], 叙任式 [じょにんしき], 任官式 [にんかんしき]
nederlande:
2. investituur 3. investituur
portugale:
3. investidura
ruse:
1. инаугурация, вступление в должность 2. инвеститура, введение во владение 3. инвеститура, введение в сан, поставление епископов
ukraine:
інвеститура

investituri

1.
Solene, rite, ceremonie enoficigi.
2.
HIS Mezepoke, en la okcidente kristana Eŭropo: instali vasalon per investituro2.
beloruse:
1. уводзіць у пасаду (урачыста) 2. даваць інвэстытуру
france:
investir (mettre à un poste), introniser (mettre à un poste), donner l'investiture (à) (mettre à un poste)
germane:
einführen
hungare:
beiktat
japane:
任命する [にんめいする]
nederlande:
inhuldigen
ruse:
1. вводить в сан, наделять полномочиями, облекать властью, возлагать обязанности 2. вводить во владение, наделять полномочиями, облекать властью

administraj notoj

~i: Mankas dua fontindiko.
~i: Mankas fonto, kiu estas nek vortaro nek terminaro.