2imperativ/o
imperativo
- 1.
Gramatika modo, per kiu multaj lingvoj esprimas la ordonon
en sendependa propozicio (ekz.:
venu!
,
ne faru tion!
);
la imperativo tradukiĝas en Esperanto per la u-modo, kiu estas pli
larĝsenca kaj esprimas ĝenerale deziron aŭ volon en
sendependaj aŭ dependaj propozicioj.
subjunktivo,
volitivo.
- 2.
- (figure)
Ordona, nepra formulo de morala devo:
la imperativo de la konscienco.
- angle:
- 1. imperative 2. imperative
- beloruse:
- 1. загадны лад 2. імпэратыў, загад
- ĉeĥe:
- imperativ, rozkazovací způsob
- ĉine:
- 祈使語氣 [qíshǐyǔqì], 命令式 [mìnglìngshì]
- france:
- impératif (subst.)
- germane:
- 1. Imperativ, Befehlsform 2. Imperativ
- hispane:
- 1. imperativo
- hungare:
- 1. felszólító mód, imperativus 2. belső erkölcsi parancs
- japane:
- 命令法 [めいれいほう], 命令 [めいれい]
- katalune:
- imperatiu (subst.)
- nederlande:
- 1. imperatief, gebiedende wijs 2. imperatief
- perse:
- 1. وجه امری 2. ضرورت
- pole:
- 1. imperatyw, tryb rozkazujący 2. nakaz moralny
- portugale:
- 1. imperativo (gramática) 2. imperativo (subst.)
- ruse:
- 1. повелительное наклонение 2. императив, веление
- slovake:
- imperatív, rozkazovací spôsob
- ukraine:
- наказовий спосіб, імператив
imperativa
- 1.
-
Rilata al la gramatika imperativo:
imperativa modo, formo.
- 2.
-
Nepre trudanta, deviganta:
imperativa ordono, devo;
imperativa mandato.
nepra,
absoluta.
- angle:
- 1. imperative 2. imperative
- beloruse:
- імпэратыўны, загадны
- ĉeĥe:
- imperativní, rozkazovací
- france:
- impératif (adj.)
- germane:
- imperativ
- japane:
- 命令法の [めいれいほうの], 避けられない [さけられない], 強制的な [きょうせいてきな]
- katalune:
- imperatiu (adj.)
- nederlande:
- gebiedend
- perse:
- 1. امری 2. ناگزیر، اجباری، لازمالاجرا
- pole:
- 1. imperatywny 2. nakazujący
- portugale:
- imperativo (adj.)
- ruse:
- императивный, повелительный
- slovake:
- rozkazovací
- ukraine:
- наказовий, імперативний
administraj notoj
~o:
Mankas fontindiko.
~o:
Mankas fonto, kiu estas nek vortaro nek terminaro.
~a:
Mankas fontindiko.
~a:
Mankas fonto, kiu estas nek vortaro nek terminaro.