volitiv/o
volitivo
Verba modalo,
per kiu iuj lingvoj esprimas ĝeneralan ideon
de volo, ne indikante celecon, deziron, volon, ordonon aŭ
peton (u-modalo):
la esperanta volitivo respondas jen al la imperativo
jen al la subjunktivo de la okcidenteŭropaj lingvoj
laŭ tio, ĉu ĝi estas en ĉefa aŭ dependa propozicio; ĝi finiĝas per
-u.
- beloruse:
- валітыў, валюнтатыў
- ĉeĥe:
- způsob rozkazovací a přací
- france:
- volitif
- germane:
- Volitiv
- hispane:
- volitivo
- japane:
- 意志法 [いしほう]
- katalune:
- volitiu
- nederlande:
- volitief
- pole:
- tryb rozkazujący
- portugale:
- volitivo
- ruse:
- волевое наклонение
- slovake:
- spôsob vyjadrujúci chcenie a rozkaz
- ukraine:
- наказовий спосіб
administraj notoj
~o:
Mankas fontindiko.
~o:
Mankas fonto, kiu estas nek vortaro nek terminaro.