volitiv/o

volitivo

GRALIN Verba modalo, per kiu iuj lingvoj esprimas ĝeneralan ideon de volo, ne indikante celecon, deziron, volon, ordonon aŭ peton (u-modalo): la esperanta volitivo respondas jen al la imperativo jen al la subjunktivo de la okcidenteŭropaj lingvoj laŭ tio, ĉu ĝi estas en ĉefa aŭ dependa propozicio; ĝi finiĝas per -u.
beloruse:
валітыў, валюнтатыў
ĉeĥe:
způsob rozkazovací a přací
france:
volitif
germane:
Volitiv
hispane:
volitivo
japane:
意志法 [いしほう]
katalune:
volitiu
nederlande:
volitief
pole:
tryb rozkazujący
portugale:
volitivo
ruse:
волевое наклонение
slovake:
spôsob vyjadrujúci chcenie a rozkaz
ukraine:
наказовий спосіб

administraj notoj

~o: Mankas fontindiko.
~o: Mankas fonto, kiu estas nek vortaro nek terminaro.