triklini/o
triklinio
-
En la antikva regiono mediteranea, tri lignaj aŭ ŝtonaj trilokaj kuŝbenkoj
aranĝitaj laŭ tri flankojn de kvadrata manĝotablo, sur kiuj oni duonkuŝis
dum manĝado:
mi plenigis la amforojn de Rustico apud la triklinio
[1];
komforte sidante sur unu el la sofoj de la
triklinio, Publio Lentulus, kune kun sia amiko Flaminio
Severus, finas la vespermanĝon
[2].
Rim.: Krom triklinioj ekzistis similaj aranĝoj entenantaj nur 2 kuŝbenkojn. Ilia nomo latina estas „biclinium“, greke „δικλίνιο“ [di-klinio]. Se Esperanto bezonas ankaŭ ĉi tian terminon, tiam radikŝpara solvo estus retroderivi la radikon klini/ (kies signifo estus ‹ĉetabla kuŝbenko›, kaj la etimo la greka κλίνη), el kiu regule deriveblus du/klini/o kaj tri/klini/o. [Sergio Pokrovskij]
1.
Antonio Zozaya: Terra-cotta, Hispana Esperantisto, n-ro 56 (marto 1922). Pĝ. 24.
2. Francisco Cândido Xavier, tr. L.C. Porto Carreiro Neto: Antaŭ du mil jaroj…, Rio-de-Ĵanejro, 1951, pĝ. 26
2. Francisco Cândido Xavier, tr. L.C. Porto Carreiro Neto: Antaŭ du mil jaroj…, Rio-de-Ĵanejro, 1951, pĝ. 26
- angle:
- triclinium
- beloruse:
- трыкліній
- germane:
- Triclinium
- greke:
- τρικλίνιον
- latine:
- triclinium
- pole:
- triclinium
- ruse:
- триклиний
trikliniejo
- Manĝoĉambro aŭ salono aŭ alia loko kun unu aŭ pluraj triklinioj: en somero oni ofte preferis liberaerajn trikliniejojn Vikio .
- angle:
- triclinium
- beloruse:
- трыкліній
- germane:
- Triclinium
- greke:
- τρικλίνιον
- latine:
- triclinium
- pole:
- triclinium
- ruse:
- триклиний
administraj notoj
~ejo:
Mankas dua fontindiko.