^*ŝtal/o

1.

Metalo tre malmola, kvankam fleksebla, alojo de fero kun iom da karbono (sub 2%) kaj eventuale aliaj aldonoj: ŝtalo estas fleksebla, sed fero ne estas fleksebla [1]; la ŝtalo ekfrapis la fajroŝtonon tiel, ke fajreroj ekŝprucis [2]; li prenis akran ponardon el babilona ŝtalo [3]; damaska karabelo, fama speco de sabroj el vejn-stria ŝtalo, faritaj en la malgrand-azia urbo Damasko [4]; li ne ŝatas glavoŝtalon, ⫽ almenaŭ ne por propra uz' [5]; brila korod-imuna ŝtalo [6].

2.

(figure) Objekto el tiu materialo, precipe armilo: kiam li elŝiris la fiŝtalon, jen kiel sango de Cezaro sekvis [7]; aŭdinte pafadon, rajdantojn li gvidis, […] super kapon levante la ŝtalon [8]; Li falas fine apud fidela ĉevalo, ⫽ Kiu por li la tombon fosas per huf-ŝtalo [9].

1.

El ŝtalo: Sargon levis sian ŝtalan glavon, ekbatis [10]; [ŝi] prenis el la komodo ledan zonon kun ŝtala buko [11]; ŝtalaj trikiloj brilis en la radioj de la suno, kvazaŭ fajreroj [12]; pecoj da drapoj, toloj, batistoj, muslinoj, inter kiuj brilis ŝtalaj tondiloj, kretoj kaj krajonoj ^Marta ; tiun angulon okupis ŝtala ŝnurego, kiu estis la kondukanta fadeno de fulmŝirmilo starigita sur tiu turo [13].

2.

Ŝtalkolora: ŝtalaj okuloj; ŝtala strio sur la malluma ĉielo ^Metrop .

3.

(figure) Malmola, necedema kiel ŝtalo: Viktoro havis ŝtalajn muskolojn [14]; ĝi estas bona kontraŭ la marmalsano, se oni havas ŝtalan stomakon [15]; ŝi faras rondon post la rondo, tute ne laciĝante, ĉiam kun la sama elasta ŝtala figuro ^Metrop ; por fariĝi policano, necesas havi ŝtalajn nervojn [16].