²subjektiv/a ^PV

1.

Sentata, pensata, decidata de individuo, eventuale arbitre, laŭ propra plaĉo: efektive la subjektivaj simptomoj pleje estas tiel karakteraj, ke el ili oni facile povas meti la diagnozon de kronika kataro [1]; tiurilate lia subjektiva penso harmonie akordis kun la objektive formiĝantaj kondiĉoj [2]; ŝi estas partia, subjektiva [3]; ne temis pri subjektiva antaŭjuĝo, tion pruvis Lejla Gorazdo en la kvin unuaj minutoj da babilo [4]; estas bedaŭrinde ne publikigi la respondojn, ĉar, kiel ajn subjektivaj ili estas, ili povas interesi pli ol unuopulon [5]; miksi subjektivan juĝon kun objektiva priskribo [6]; perfekta objektiveco ne eblas, ĉar ĉiu homa verko iel tiel estas subjektiva [7]. neŭtrala, objektiva

2.

(evitinde) Nur mensa, nur psika, subjekta.

Vidpunkto, kiu gravigas precipe la subjektivajn impresojn, sentadojn de homa menso, kontraste al pozitivismo: ĉiu homa scio estas priŝarĝita per subjektivismo, la mia ankaŭ [8]; la aktuala disvastiĝanta kontrasto pri la esenco de la ŝtata laikeco sin konstituas kiel formo de relativista subjektivismo, laŭ kiu ne ekzistas etika objektiva ordo, „natura“, kiel regulilo de la homa agado, sed nur la subjektiva volo de la individuoj [9].