lambd/o ^{KompLeks PIV3}

1.

La dekunua litero de la greka alfabeto (Λ, λ): Por solvi (diferencialan ekvacion), unue trovu la valoron de lambdo [1]; ankaŭ eblas ilin [la Grekajn literojn] plene Esperantigi kun O-finaĵoj, ekz.: [...] kapo, lambdo, muo, [...] [2]; lambdokalkulo [3]; lambdo-barjonoj (Λ, Λ⁰, Λ⁺_c ....).

Rim. 1: Troviĝas en PIV ankaŭ la duone Esperantigita formo „lambda“.

Rim. 2: La plene esperantigitaj nomoj de la grekaj literoj prezentitaj en PMEG [4] [5] ne estas harmoniaj. En la okazo de la literoj finiĝantaj per a, la Esperanta O-finaĵo anstataŭas la liternoman finon (alfa -> alfo), dum en la aliaj okazoj la Esperanta O-finaĵo aldoniĝas al la liternoma fino (epsilon -> epsilono; mu -> muo; ksi -> ksio). Due, pluraj tiel kreitaj radikoj konfliktas kun aliaj esperantaj radikoj jam ekzistantaj en PIV (alfo, beto, gamo, kapo, roto) aŭ konfliktas en vorfarado ĉar, laŭ PMEG, oni ne uzu a-ligfinaĵon en kombinoj [6], tial ekzemple la PIV-a termino gamaradioj devus esti gamradioj, kiel iksradioj. Por pli da reguleco kaj eviti konfliktojn, alia eblo estas uzi la simplan esperantigitan formon lambdao. [Alano Gerardo]

Rim. 3: La ĉi-supra rimarko de Alano Gerardo estas malkonvena ĉi tie, ĉar kiel evidentas el la ekzemploj, la fakuloj esperantistoj jam delonge kaj tute kohere uzas kaj la apartan formon „lambdo“, kaj la derivajojn kia „lambdokalkulo“. [Sergio Pokrovskij]

2.

^PIV1 Loko de la kuniĝo de la suturoj ĉe la supro de la okcipitosto: lambda fontanelo ^PIV3 .

1.

En la historia evoluo de iuj lingvoj, anstataŭigo de iu parolsono per la sono /l/: pro la sabena lambdismo la romanoj ofte anstataŭigadis /d/ per /l/, ekz-e „dingua“ → „lingua“ (kaj sekve „lingvo“), „Odiseo“ → „Uliso“; la angla „Sally“ [ˈsælɪ] estas lambdisma karesformo de la nomo „Sarah“ ([ˈsɛərə], Saraj).

2.

^PIV3 Nekapablo ĝuste prononci la parolsonon /l/ laŭ la normo de koncerna homa lingvo.