Fanar/o [1]
Fanaro
- 1.
La „Lumtura kvartalo“ en
Istanbulo,
kie situas la rezidejo de la konstantinopola patriarko kaj
kie, en la epoko de la Turka Imperio, loĝis la
reprezentantoj de la greka aristokrataro kaj eklezia
estraro:
la pozicio de Atenagoro estas politike en danĝero: la laikisma turka ŝtato, kies
loĝantaro estas preskaŭ pure mahometana, ne alte ŝatas la Fanaron, la
rezidejon de la ekumena patriarko
[2].
- 2.
Figursence, la konstantinopola patriarkejo kaj la istanbula
aristokrataro grekdevena.
Vatikano2
Rim.:
La vorto „fan·ar·o“ uziĝas ankaŭ
en la senco „amikaro“, „anaro“, ekz. pri piedpilko-kluboj.
- beloruse:
- Фанар
- france:
- Phanar
- germane:
- Fanar, Phanar
- greke:
- Φανάρ
- hungare:
- Fanar
- katalune:
- Fanar
- nederlande:
- Fanar
- perse:
- فنار
- portugale:
- Fanar
- ruse:
- Фанар
fanarano
- Loĝanto de Fanaro1.
- beloruse:
- фанарыёт
- france:
- Phanariote
- germane:
- Phanariot
- hungare:
- fanariai
- katalune:
- fanariota
- nederlande:
- Fanarioot
- portugale:
- fanariota
- ruse:
- фанариот
fanarulo
-
Adepto aŭ reprezentanto de la politiko aŭ de la doktrino de
Fanaro2.
- beloruse:
- фанарыёт
- france:
- Phanariote
- germane:
- Phanariot
- hungare:
- fanarióta
- katalune:
- fanariota
- nederlande:
- Fanarioot
- portugale:
- fanariota
- ruse:
- фанариот, человек Фанара
1.
A.D. Atanasov k.a.: Bulgara-Esperanta vortaro, Sofio, 1961