alf/o

La unua litero de la greka alfabeto (A, α): jen Vi estas, envere, Alfo kaj Omego [1]; la du literoj alfo kaj omego, unua kaj lasta de la greka alfabeto [2]; Alfo Serpenta estas triopa stelo en la konstelacio Serpento ^Viki ; ankaŭ eblas ilin [la Grekajn literojn] plene Esperantigi kun O-finaĵoj, ekz.: alfo, beto, gamo, […] [3].

Rim. 1: Troviĝas en la PIV-oj la neasimilita formo „alfa“, do aliradika.

Rim. 2: La plene esperantigitaj nomoj de la grekaj literoj prezentitaj en PMEG [4] [5] ne estas harmoniaj. En la okazo de la literoj finiĝantaj per a, la Esperanta O-finaĵo anstataŭas la liternoman finon (alfa ⭢ alfo), dum en la aliaj okazoj la Esperanta O-finaĵo aldoniĝas al la liternoma fino (epsilon ⭢ epsilono; mu ⭢ muo; ksi ⭢ ksio). Due, pluraj tiel kreitaj radikoj konfliktas kun aliaj esperantaj radikoj jam ekzistantaj en PIV (alfo, beto, gamo, kapo, roto) aŭ konfliktas en vorfarado ĉar, laŭ PMEG, oni ne uzu a-ligfinaĵon en kombinoj [6], tial ekzemple la PIV-a termino „gamaradioj“ devus esti „gamradioj“, kiel „iksradioj“. Por pli da reguleco kaj eviti konfliktojn, alia eblo estas uzi la simplan esperantigitan formon alfao. [Alano Gerardo]